Με αφορμή μία διαμαρτυρία των Ρομά (Video)

Χθες, η διαμαρτυρία των Ρομά στον κόμβο του Αγίου Δημητρίου (Δείτε ΕΔΩ), αλλά και ένα βίντεο με τη διαμαρτυρία των Ρομά στη Μεσσηνία που μπορείτε να δείτε παρακάτω, με έκαναν να αναλογιστώ τη μισαλλοδοξία που επιστρατεύουμε οι μεν για να αντιμετωπίσουμε την παραβατική συμπεριφορά μια κοινωνικής ομάδας, που στη συνείδηση των περισσοτέρων μελών της τοπικής μας κοινωνίας είναι ενταγμένη στο περιθώριο (ίσως για κάποιους και πέρα ακόμα απ’ αυτό… στο «πυρ το εξώτερο») της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής μας καθημερινότητας και οι δε για να «πάρουν το αίμα τους πίσω» (Πόσο κοινωνικό και πολιτιστικό παραλογισμό, κρύβει μέσα της αυτή η φράση!;).

«Agrinio 365» Media Group | Επιμέλεια: Λευτέρης Τηλιγάδας

• Πριν προχωρήσουμε όμως ας δούμε λίγο το βίντεο. Είναι από τη διαμαρτυρία των Ρομά έξω από το νοσοκομείο της Καλαμάτας μετά τον θάνατο 18χρονου, όπως αυτό αναρτήθηκε από την εφημερίδα «Ελευθερία» της Καλαμάτας στο κανάλι της στο YouTube.

Όταν ένας άνθρωπος 63 ετών παίρνει μια καραμπίνα και πυροβολεί τρία ανθρώπους, οι οποίοι τρέχουν για να ξεφύγουν από τις συνέπειες μια παραβατικής πράξης τους, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, ότι σε αυτό τον τόπο κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής· ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα. Και μάλιστα, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με ακρίβεια, ποιος είναι ο πρώτος και ποιος είναι ο δεύτερος. Αυτή η ανασφάλεια γεννά τη μισαλλοδοξία, η οποία διαχέει τον φασισμό και του θύτη και του θύματος μέσα στις καθημερινές συνήθειες και τις συμπεριφορές και των δύο. Αυτός ο φασισμός είναι που ορίζει και περιχαρακώνει τα κοινωνικά στρατόπεδα. Και τα στρατόπεδα μετατρέπουν σιγά-σιγά την κοινωνία σε πολεμικό πεδίο, όπου ο νόμος της ζούγκλας (ο ισχυρός εξοντώνει τον αδύναμο) γίνεται καθεστώς.

Σε καμία περίπτωση η παραπάνω θεώρηση δεν έχει ως αφετηρία της τη θεολογική θεωρήση: «αγαπάτε αλλήλους».

Τα κοινωνικά φαινόμενα δεν ερμηνεύονται με θεολογικές προσεγγίσεις, πολύ δε περισσότερο δεν αντιμετωπίζονται μ’ αυτές. Τα κοινωνικά φαινόμενα καθορίζονται μόνο από οικονομικές και πολιτιστικές παραμέτρους. Μόνο αν αναλύσουμε αυτού του είδους τις συνθήκες που τα διαμορφώνουν μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε και να τα κατανοήσουμε. Γιατί το κοινωνικό ζητούμενο δεν μπορεί να είναι η «αγάπη». Το κοινωνικό ζητούμενο οφείλει να είναι η «κατανόηση της διαφορετικότητας», καθώς και των ιδιαιτεροτήτων που την χαρακτηρίζουν.

Δεν είναι απαραίτητο να «αγαπήσουμε» το διπλανό μας, αρκεί να «συμφιλιωθούμε» με την παρουσία του και να οικοδομήσουμε μεταξύ μας ένα ασφαλές περιβάλλον ελευθερίας, όχι για να τον «ανεχθούμε», αλλά για να «συνεργαστούμε» μαζί του. Όλα τα άλλα είναι αόρατος «φασισμός», πολύ πιο επικίνδυνος από τον φανερό «ναζισμό» της Χρυσής Αυγής, που προχθές καταδικάστηκε θεσμικά από τη δικαιοσύνη.

Υ.Γ. 1) Και δυο λόγια για τη διαμαρτυρία.

Καμία διαμαρτυρία δεν μπορεί να αναστείλει την αδικία και να αλλάξει τα πράγματα, όταν αφορά ένα «σόι» μόνο. Ο αφορισμός αυτός αφορά και τα «πολιτικά σόγια», που κατά καιρούς διαμαρτύρονται.
Το μόνο που μπορεί να κάνει ένα «σόι», ακόμα και πολιτικό, με τέτοιου είδους διαμαρτυρίες, είναι απλά και μόνο «εντύπωση» και όχι πάντα αποτελεσματική.
Οι διαμαρτυρίες και οι αγώνες που αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο θέλουν δουλειά (κοινωνική και πολιτική) πολύ.
Κατά τα άλλα, αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες μόνο την ψυχολογία των μελών του «σογιού» εκτονώνουν και τίποτ’ άλλο.
Κι αυτό μέχρι να «πλακώσει» η Αστυνομία.
Αμέσως μετά, η έξαψη της διαμαρτυρίας μετατρέπεται σε μελαγχολία και στα πιο ευάλωτα μέλη του «σογιού» σε κατάθλιψη.

Υ.Γ. 2) Ας μου συγχωρεθεί η αυτοαναφορά, αλλά αυτό που γράφω, το γράφω «εκ πείρας».

Η φωτογραφία της ανάρτησης, σύμφωνα με την εφημερίδα της Καλαμάτας «Ελευθερία», είναι το σπίτι του δράστη.