…δεν είναι μόνο οι γιατροί

Οι γιατροί έχουν δίκιο. Και πολύ καλά κάνουν που «φωνάζουν» και που αναδεικνύουν προβλήματα και καταστάσεις, μπας και διορθωθούν κάποια στιγμή. Αν και δεν το βλέπω…

• Ωστόσο, είχα πάντα την γενική άποψη, ότι πέρα απ’ τα σπουδαία και τα μεγάλα, θα πρέπει κάποια στιγμή να ασχοληθούμε και με τα «ταπεινά».

Αυτά τα μικρά, καθημερινά πραγματάκια, που συχνά – πυκνά κάνουν τη ζωή μας κόλαση.

Διότι, ναι μεν οι οργανικές θέσεις και το επιστημονικό δυναμικό, ναι μεν τα περί νοσοκομείου αναφοράς, αλλά… όταν πηγαίνει ασθενής νωρίς το βραδάκι και βγαίνουν έξω οι του νοσοκομείου και φωνάζουν τους συνοδούς άλλων ασθενών που περιμένουν εκτός του κτιρίου φυσικά «ελάτε ρε παιδιά να βάλετε ένα χεράκι να βάλουμε τον άνθρωπο στο φορείο», …συγνώμη, αλλά το πρόβλημα είναι αλλού και είναι μεγάλο!

Και το παράδειγμα που μόλις ανέφερα είναι πραγματικό και φρεσκότατο. Προχθές το βραδάκι, λίγες ώρες δηλαδή πριν την ενημέρωση που πραγματοποίησαν οι γιατροί του Νοσοκομείου.

Και είναι ένα απ’ τα αμέτρητα ανάλογα, όλα ενδεικτικά, παραδείγματα, που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος.

Πολύ σημαντικά αυτά που επεσήμαναν οι γιατροί. Οι οποίοι κάνουν τον δικό τους αγώνα. Και οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε για αυτόν.

Για τον ασθενή που κρυώνει, όμως, το βράδυ και θέλει δεύτερη κουβέρτα, το σημαντικό εκείνη την ώρα είναι να τη βρει. Για τον συνοδό που έχει την αγωνία του και τον πανικό του εκείνη την ώρα, το σημαντικό είναι κάποιος να τον ηρεμήσει, να του εξηγήσει, να τον κατευθύνει και να τον διευκολύνει σε ότι χρειαστεί.

Οι γιατροί, ναι: την επιστήμη τους και τη δουλειά τους. Να σώσουν ζωές.

Ένα νοσοκομείο, όμως, δεν είναι μόνο οι γιατροί.

 

 Media group «Agrinio 365»  | Φώτης Μπερίκος