Φλεγμονή: Ο αντιοξειδωτικός βολβός που την καταπολεμά και προφυλάσσει την καρδιά

• Τα παντζάρια προσφέρουν πολλούς και σημαντικούς λόγους για να τα προσθέσετε στη διατροφή μας. «Είναι ξεχωριστά», τονίζει η διατροφολόγος Camille Skoda από την κλινική Cleveland, αναλύοντας τα μοναδικά οφέλη που εξασφαλίζει η κατανάλωσή τους χάρη στο… βαθύ κόκκινο-μωβ χρώμα τους που «παρέχει άλλες ομάδες θρεπτικών ουσιών και αντιοξειδωτικών σε σχέση με άλλες αποχρώσεις λαχανικών».

Το σημαντικότερο όπλο των παντζαριών είναι βεταλαΐνες, υδατοδιαλυτές χρωστικές ουσίες που διακρίνονται στις κόκκινες βετακυανίνες (κόκκινα-μωβ παντζάρια) και κίτρινες βεταξανθίνες (κίτρινα-χρυσά παντζάρια). Η βετανίνη, κύρια βετακυανίνη, αποτελεί το 75-95% του συνόλου των χρωστικών του παντζαριού.

Οι βεταλαΐνες φέρουν δύο σημαντικές ιδιότητες:

• Αντιοξειδωτική δράση που προφυλάσσει τα κύτταρα από βλάβη. Τα αντιοξειδωτικά ενδεχομένως να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, καρκίνου και άλλων παθήσεων.
• Αντιφλεγμονώδη δράση έναντι της χρόνιας φλεγμονής στο σώμα που σχετίζεται με διάφορες ασθένειες όπως ο διαβήτης τύπου 2, η υπέρταση, οι καρδιοπάθειες, το άσθμα και η παχυσαρκία.

Καταναλώνοντας παντζάρια, εμπλουτίζουμε ακόμη τον οργανισμό με:

• Φυτικές ίνες, οι οποίες αφθονούν στο λαχανικό και συμβάλλουν στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, τη διατήρηση του υγιούς βάρους καθώς και τη μείωση και σταθεροποίηση της χοληστερόλης.
• Ανόργανα νιτρικά που βοηθούν στη διαστολή των αιμοφόρων αγγείων με αποτέλεσμα την υγιή αρτηριακή πίεση και τη βελτίωση των αθλητικών επιδόσεων και της εγκεφαλικής λειτουργίας.
• Βιταμίνες και μέταλλα και κυρίως φυλλικό οξύ από το σύμπλεγμα βιταμινών Β -στα φύλλα ιδίως- που δρα ευεργετικά στις εγκύους και βιταμίνης C και έπειτα κάλιο και μαγνήσιο.

Προσοχή: Η ειδικός επισημαίνει έναν κίνδυνο μόνο από την κατανάλωση παντζαριών για άτομα με πέτρες στους νεφρούς, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε οξαλικά. Τα οξαλικά είναι συστατικά του φυτού που μειώνουν την απορρόφηση των μετάλλων όπως το ασβέστιο από τα τρόφιμα και έτσι κυκλοφορούν ελεύθερα στο αίμα καταλήγοντας να σχηματίσουν λίθους στους νεφρούς.