Γ. Βαρεμένος: «Ποιος τελικά κυβερνά αυτή την χώρα;» 

Ζούμε σε μιά εποχή μεγάλων αποτιμήσεων. Μετά από μιά μεγάλη κρίση που χτύπησε την Ευρώπη και γονάτισε την χώρα, ήλθε ακόμη μία, υγειονομική αυτή την φορά, για να επισωρεύσει νέα βάρη στον ελληνικό λαό και να αποκαλύψει νέες αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλάι στις ήδη γνωστές.

• Σ΄ αυτήν λοιπόν την συγκυρία, έρχεται ο πρωθυπουργός στο επετειακό φόρουμ του Ζαππείου να προβεί σε μία αρρωστημένα διχαστική τοποθέτηση ενώπιων ανώτατων θεσμικών εκπροσώπων της Ένωσης, και δεν βρέθηκε ένας να τον αποτρέψει έστω και την τελευταία στιγμή απ’ αυτό το πρωτοφανές ατόπημα.

Διαπιστώνουμε λοιπόν μία τάση επιστροφής σε άλλες εποχές, σαν να υπάρχει μία αόρατη δύναμη που σπρώχνει τα πράγματα σε ακραίες καταστάσεις, γεννώντας και πάλι το ερώτημα: «Ποια είναι αυτή η αόρατη δύναμη και ποιος τελικά κυβερνά αυτή την χώρα;»  Ο “αντιλαϊκιστής κ. Μητσοτάκης” θα μπορούσε να είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο, αν δεν εμπεριείχε ταυτόχρονα κάτι το τραγικό για την ζωή του ελληνικού λαού.

Σε μία εποχή που η Ευρώπη καλείται να αναστοχασθεί και να απαντήσει σε υπαρξιακά διλλήματα, και πολλοί λένε ότι αυτό πρέπει να γίνει μέσω της ενίσχυσης του πνεύματος του κοινοτισμού, η κυβέρνηση κάνει βήματα ρίχνοντας το σύνθημα “πίσω ολοταχώς”. Βάζει ακόμη και τον Κοινοτάρχη στην προκρούστεια κλίνη του κομματισμού και του παραγοντισμού. Ένα “όραμα” που άρχισε με την σύσταση του διαβόητου επιτελικού κράτους, ένα υβρίδιο τριτοκοσμικής κοπής, η λογική του οποίου είναι όλη η ροή του χρήματος να ελέγχεται από μία κορυφή. Ποιος τελικά είναι καθηλωμένος ιστορικά;

Και τί ακριβώς “οραματιστήκατε”; Ότι θα κυβερνάτε εσαεί με κάποιους δορυφόρους; Ότι ο χάρτης της χώρας θα παραμείνει μπλε ή ακόμη και με πιο σκούρες αποχρώσεις, που προσιδιάζουν προς το μαύρο;

Στην αυτοδιοίκηση μειώνονται τα μέλη των περιφερειακών και δημοτικών συμβουλίων, φράσσεται ο δρόμος στους νέους που θέλουν να ενασχοληθούν αδιαμεσολάβητα με τα κοινά, αναπαράγοντας έτσι τον παραγοντισμό και τον πελατειασμό. Στήνεται ένας νεοφεουδαρχισμός με τον ψευδεπίγραφο μανδύα του αντιλαϊκισμού.

Η κυβέρνηση θεωρεί μάλλον ότι πέτυχε το πολιτικό τζακ-πότ, ότι είναι δυνατή η λοβοτομή του ελληνικού λαού ώστε να βλέπει το μαύρο άσπρο και την πραγματικότητα ανεστραμμένη. Μέχρι που ένας ταπεινός ράπερ ήρθε να ρίξει ένα βότσαλο στην λίμνη, να θρυμματίσει αυτή την εικόνα και να προκαλέσει φόβο σ’ αυτούς που εργαλειοποίησαν τον φόβο.

Αποδείχθηκε έτσι ότι σιγοκαίει μία δίψα για την αλήθεια, μια ακόρεστη δίψα να σκιστεί το πέπλο της προπαγάνδας. Πολλοί ιστορικά ονειρεύτηκαν να θάψουν την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια είναι σπόρος και όσο βαθειά κι αν την θάψεις, κάποια στιγμή ανθίζει και δίνει καρπούς.