Γιώργος Βαρεμένος: «Στερνό Αντίο στην Νικολίτσα»

Δήλωση του κ. Γιώργου Βαρεμένου για τον αδόκητο χαμό της Νικολίτσας Καρακώστα, λίγες ημέρες μετά την απώλεια του συζύγου της Κώστα, θύματα και οι δύο του κορωνοϊού.

• Όταν λέγαμε ότι ο αριθμός των θανάτων από Covid19 που ανακοινώνεται καθημερινά δεν είναι ψυχρή στατιστική, αλλά κρύβει μέσα ανθρώπινα δράματα, δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε ότι το κακό θα μας χτυπούσε την πόρτα με τον πιο σκληρό τρόπο. Μετά τον χαμό του αγαπημένου μας φίλου και συντρόφου Κώστα Καρακώστα -κι ενώ δεν μπορούσαμε με τίποτε να διανοηθούμε την Ναύπακτο χωρίς αυτόν- έφυγε από την ζωή η σύζυγός του, η αγαπημένη Νικολίτσα, με την οποία μαζί ασθένησαν και εισήχθησαν στο νοσοκομείο.

Αχώριστοι στην ζωή, αχώριστοι και στον θάνατο, αφήνοντας πίσω τέσσερα παιδιά. Μένεις άφωνος μπροστά στην βάσκανο μοίρα ενός απ’ τα καλύτερα ζευγάρια που θα μπορούσες να συναντήσεις στην ζωή σου. Τί είδους σταύρωση ήταν αυτή, Μεγάλη Πέμπτη;

Καθηγητές και οι δύο και Πολίτες με όλη την σημασία της λέξης, δεν ήταν άνθρωποι που δίδασκαν και λόγο δεν κρατούσαν. Ό,τι πρέσβευαν ως όντα κοινωνικά και πολιτικά, το σφράγιζαν με την ζωή τους.

Ο Κώστας και η Νικολίτσα δεν είχαν έρθει για να αναπαράξουν τους κατεστημένους ρόλους. Εκείνος μαγείρευε για την πολυμελή οικογένεια και ήταν άσχετος με την οικονομική διαχείριση του σπιτιού, την οποία είχε αναλάβει η Νικολίτσα. «Τα καταφέρνει έτσι, ώστε στο τέλος του μήνα να δίνει και σε μένα ένα χαρτζηλίκι», έλεγε ο Κώστας με τον σαρκασμό που τον διέκρινε αλλά που, δυστυχώς, δεν μπόρεσε μ’ αυτόν να ξορκίσει τον θάνατο.

Η κοινωνική και πολιτική δράση προέκυπτε και για τους δύο με τρόπο φυσικό, όπως το νερό τρέχει γάργαρο από μία πηγή, χωρίς να προσπαθούν να επιβάλουν τις απόψεις τους ούτε στα παιδιά τους, με τα οποία συνομιλούσαν σαν φίλοι.

Αυτό που δεν μπορούσαμε ούτε στα πιο άσχημα όνειρα να δούμε, την Ναύπακτο και την Άνω Χώρα χωρίς τον Κώστα και την Νικολίτσα, έγινε με τον πιο άδικο και άκαρδο τρόπο οδυνηρή πραγματικότητα. Ο λόγος είναι αδύναμος για να χωρέσει το δράμα και η μνήμη καλείται να υπερβεί την αδικία της απώλειας.

Δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε και θα εξακολουθήσουμε να παλεύουμε για όσα εκείνοι ονειρεύτηκαν. Ευχόμαστε τα παιδιά τους να αντλούν κουράγιο από την δύναμη του παραδείγματος των αξέχαστων γονιών τους.