Λίγο αγάπη λιγότερο, γίνεται;

Είναι η λίμνη που αγαπήσαμε και όπως συνηθίζουμε να λέμε, συνεχίζουμε να την αγαπάμε: «Ζήτω η πανίδα, ζήτω η χλωρίδα, ζήτω κι η δικιά μας, Λίμνη Τριχωνίδα». Την αγαπάμε τόσο πολύ αυτή τη λίμνη, που τη βασανίζουμε τόσο πολύ, όσο και τους ανθρώπους που κατά καιρούς αγαπάμε και τους «βγάζουμε την πίστη», από τη  πολλή αγάπη, που τους έχουμε.

Δεν την αγαπάμε όμως μόνο. Είμαστε και τρελά ερωτευμένοι μαζί της. Και μη μου πείτε όχι. Γιατί, αν δεν είμαστε τρελαμένα (άρρωστα πάει να πει: με ασίγαστα πάθος) ερωτευμένοι μαζί της, δεν αθα μπορούσαν καθόλου να δικαιολογηθούν, όλα αυτά τα σημάδια του αδιάκοπου βιασμού που της επιφυλάσσουμε, λάθρα και κρυφά στα απομακρυσμένα μέρη της.

Είδα προχθές την ανάρτηση του Συντονιστή του Φορέα Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου στο προσωπικό του προφίλ, ο οποίος ανέβασε τρεις φωτογραφίες, που απεικονίζουν μια επιχωμάτωση, με κόψιμο δένδρων στην άκρη της λίμνης.

 

 

 

 

Γράφει λοιπόν ο κ. Σελιμάς στο κείμενο της ανάρτησης: «Επιχωμάτωση έκτασης με καλαμώνες (οικοτύπους 72Α0) καθώς και ευτροφικής φυσικής λίμνης με βλάστηση τύπου magnopotapion ή Ηydrocharition (οικότοπος 3150) , εντός της περιοχής του δικτύου Natura 2000 στην παραλίμνια ζώνη της Τριχωνίδας ( Καινούργιο) πιθανώς από αντιπλημμυρικά έργα σε παρακείμενο αύλακα . Αποτέλεσμα κοπή δένδρων, καταστροφή ενδιαιτημάτων παρυδάτιων πουλιών, δημιουργία νέου χώρου ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων, οι διπλανές εκτάσεις με ελαιώνες κι όχι απειλή οικισμών από πλημμύρες. Μένουμε Ευρώπη, τελικά;;»

Ααααα, μην τα λέτε αυτά, κύριε Γιάννη μου, γιατί θα σας μαλώσω. Και φυσικά Μένουμε Ευρώπη. Εδώ τόσα και τόσα τραβάμε για τη διαμονή μας αυτή και έρχεστε εσείς, να μας σπείρετε ζιζάνια και να μας πείτε, ότι ενδέχεται (ενδέχεται λέω) και να μην «Μένουμε Ευρώπη».

Αν δεν «Μένουμε Ευρώπη, κ. Γιάννη μου, τότε που μένουμε; Άνω Κολοπετινίτσα; 

Κι αν «Μένουμε Άνω Κολοπετινίτσα», τότε γιατί ακόμα πληρώνουμε, «σκυλάδικα, ξενυχτάδικα, απόπειρα εναντίον μας με μαχαίρι, δεν είμασταν εκεί, χτύπαγαν με μαχαίρι, φωτογραφία με την Μπέλλου», που λέει και ο Νιόνιος.

Εν πάση περιπτώσει, το ζητούμενο τώρα δεν είναι αυτό, αλλά να, τον είδα μπροστά μου τον υπαινιγμό και φούντωσα.

Να «Μένουμε στα Σοβαρά, λοιπόν, κι όχι στα άλλα, που έχουν αναλάβει άλλες υπηρεσίες, να αναλύσουν και να λύσουν.

Μπάζα στη λίμνη Τριχωνίδα, λοιπόν.

Ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε η τελευταία, δυστυχώς. Ό,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε, πάντα κ. Γιάννη μου θα είναι λίγο.

Εξ όσων αντιλαμβάνομαι όμως, ως Συντονιστής του Φορέα εσείς, κάνατε ότι οφείλατε να κάνετε  μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων σας:

Εντοπίσατε το ζήτημα, το επικοινωνήσατε, το πληροφορήσατε στους αρμοδίους, το αναδείξαμε και μεις… και ως εδώ… «έτερο ουδέν και ψόγος ουδείς».

αλλά κάτι μου λέει κ. Γιάννη μου, ότι όλοι αυτοί οι οικότοποι εδώ γύρω το έχουν το σκουπίδι τους.

Τόσα χρόνια τους ταϊζουμε άλλωστε. Και το σκουπίδι τούς το δίνουμε και την αποψίλωσή τους από δένδρα, πουλιά κι ανθρώπους την φροντίζουμε… και τίποτα στην τύχη δεν αφήνουμε.

Τι άλλο να κάνουμε δηλαδή; Πόση άλλη φροντίδα και περιποίηση;

Θα μου πείτε βέβαια, ότι καθόλου έτσι δεν το  εννοείται εσείς. Και το καταλαβαίνω.

Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι, αν όλα αυτά που κάνουμε εμείς στη Λίμνη, σταματήσουμε να τα κάνουμε, και αρχίσουμε να κάνουμε αυτά που μας καλείται να κάνουμε εσείς, δηλαδή να την διατηρούμε καθαρή, χωρίς μπαζώματα, με όλα τα δέντρα, τα πουλιά και τους καλαμιώνες της, αυτή η καϋμένη δεν θα αντέξει  (αλλιώς την έχουμε συνηθίσει βλέπεις) και θα μαραζώσει… και θα πεθάνει… και θα χαθεί αυτή η μεγάλη αγάπη και αυτός ο τρελαμένος έρωτας που έχουμε εμείς γι’ αυτή κι αυτή για μας.

Γιατί κ. Γιάννη, όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, οι ωραίες γυναίκες (μία ωραία γυναίκα είναι και η λίμνη Τριχωνίδα) αγαπούν τα κακά αγόρια και τούμπαλιν.

Καλή μας όρεξη.

---

Έγραψε ο Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr, Antenna-Star.gr