Ν. Καραγέωργος στο Antenna-Star.gr: «Στη Τέχνη δε μετρά τόσο να είσαι τέλειος, όσο προσωπικός»

Νίκος Καραγέωργος: «Η παρουσία  μπροστά στο κοινό – αυτόν τον μεγάλο Άγνωστο – δε με ηρεμούσε, ούτε με τα χρόνια μίκραινε, ίσα-ίσα το αντίθετο. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να καταλάβω ότι στην Τέχνη δε μετρά τόσο το να είσαι τέλειος, όσο προσωπικός.»

Ο Νίκος Καραγέωργος έχει διατελέσει Καλλιτεχνικός διευθυντής του Δη.Πε.Θε. Αγρινίου την τριετία 2015-2018 και τον Ιανουάριο του 2020 ανάλαβε ξανά το τιμόνι ενός Θεάτρου με σημαντική ιστορία, και ενός θεσμού που έχει συμβάλλει με μοναδικό τρόπο στη διαμόρφωση της Πολιτιστικής ταυτότητας του Αγρινίου μέχρι σήμερα, αφήνοντας αντίστοιχο στίγμα στον Πολιτιστικό χάρτη ολόκληρης της χώρας μας.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεται την ενασχόλησή του με την Τέχνη του Θεάτρου ως ένα «βαθιά υπαρξιακό γεγονός». Αγαπά αυτό που κάνει, και καταφέρνει να κάνει αυτό που αγαπά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των όποιων επιλογών του, για τις οποίες μέχρι σήμερα φαίνεται να έχει δικαιωθεί.

Είναι ένας καλλιτέχνης με πολυετή παρουσία στο Θέατρο, τον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση, με υψηλού επιπέδου εμπειρία και κατάρτιση, πολύπλευρη καλλιτεχνική συγκρότηση και σύγχρονες αντιλήψεις στην παραγωγή Πολιτισμού, ο οποίος με σεβασμό στην παράδοση του τόπου μας και με το βλέμμα στους θεατές της πόλης, τους νέους και τις ντόπιες καλλιτεχνικές δυνάμεις, συμβάλλει στη συνεχή ποιοτική αναβάθμιση του Θεάτρου μας.

Ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δη.Πε.Θε. Αγρινίου έχει παρουσιάσει παραστάσεις που συνδυάζουν ποιότητα και αισθητική, με ανανέωση της δραματουργίας, νέες προτάσεις, καλλιτεχνική ποικιλία, πρωτοτυπία και όραμα, καταγράφοντας μια αξιοσέβαστη πορεία, αντάξια του παρελθόντος του σημαντικού αυτού Πολιτιστικού μας θεσμού.

Συνέντευξη στη Νάντια Μπούτα

• Κύριε Καραγέωργο, έχετε κάνει σπουδές στη Δραματική και τη Νομική Σχολή σχεδόν ταυτόχρονα. Τελικά «σας κέρδισε» το Θέατρο. Πότε συνειδητοποιήσατε για πρώτη φορά ότι ανήκετε εκεί;

Από την εποχή του Λυκείου το είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν ήξερα, βέβαια τότε, από ποιο πόστο. Αυτό φάνηκε αργότερα.

Στη Νομική πέρασα γιατί ήταν το «εισιτήριο» για να πάω Αθήνα. Ήταν άλλες εποχές τότε. Και για τους γονείς ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη τέτοιου είδους επαγγελματικές επιλογές.

Οπότε, για να κάνω κάτι πιο προσωπικό, έπρεπε να ακολουθήσω, αρχικά, κάτι πιο στερεοτυπικό. Αλλά αυτή η πειθαρχία, θεωρώ, ότι τελικά με χαλύβδωσε ως προς την επιλογή των «θέλω» μου. Οπότε, οι όποιες δυσκολίες παρουσιάστηκαν, έγιναν κατοπινά σπουδαία μαθήματα.

• Ξεκινήσατε ως ηθοποιός, σταδιακά όμως εργαστήκατε και ως σκηνοθέτης. Τι νιώθετε ότι είστε περισσότερο; Ηθοποιός ή σκηνοθέτης;

Περιοριστικό πράγμα οι ταμπέλες. Δούλεψα, αρχικά, 10 χρόνια ως ηθοποιός. Βαθιά μέσα μου, όμως, δε με ικανοποιούσε αυτή η διαδικασία. Είχα πέσει στην παγίδα του πρωταθλητισμού και της τελειομανίας. Δεν την απολάμβανα, αντίθετα με άγχωνε. Κάτι μου έλειπε. Ένιωθα αμήχανα πάνω στη σκηνή. Η καθημερινή έκθεση με φόρτιζε. Και η παρουσία  μπροστά στο κοινό – αυτόν τον μεγάλο Άγνωστο – δε με ηρεμούσε, ούτε με τα χρόνια μίκραινε, ίσα-ίσα το αντίθετο.

Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να καταλάβω ότι στην Τέχνη δε μετρά τόσο το να είσαι τέλειος, όσο προσωπικός. Επειδή η σκηνοθεσία, λοιπόν, προέκυψε απροειδοποίητα, απλά την ακολούθησα.

• Τι ήταν αυτό που καθόρισε αυτή τη μετάβαση;

Η τύχη και η ροή των πραγμάτων. Άρχισα να διδάσκω κάποια παιδιά για να περάσουν σε δραματική σχολή, μετά έκανα μια ομάδα, τα παιδιά, τότε, ζήτησαν να ετοιμάσουμε μια παράσταση κι εγώ να τη σκηνοθετήσω και η μια σκηνοθεσία έφερε την άλλη.

Πολλές φορές, αυτό που αγαπάς υπερβολικά, δε μπορείς να το κάνεις. Το καίει το πάθος. Μια αποστασιοποίηση πάντα λειτουργεί θετικά, παίρνεις τις αποστάσεις σου, κυρίως απ’ το συναίσθημα. Σε μαθαίνει να βιώνεις το μέτρο. Μετράς και αξιολογείς με διαφορετικό μάτι τα πράγματα και συνειδητοποιείς ότι η θέση σου στο χώρο δεν είναι αυτή που αρχικά διάλεξες, αλλά η διπλανή της κι έτσι με αρκετή γενναιότητα και ειλικρίνεια, κυρίως απέναντι στον εαυτό σου, όλα μπαίνουν σε πιο ήρεμα και ασφαλή νερά. Δύσκολη απόφαση αλλά καθοριστική.

• Μετά από μια μακρόχρονη και αξιοσημείωτη καλλιτεχνική πορεία, θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε και να μας αναφέρετε κάποιους σημαντικούς σταθμούς αυτής της διαδρομής;

Οι συνεργασίες με τις κυρίες Δέσποινα Μπεμπεδέλη και Μίρκα Παπακωνσταντίνου στάθηκαν μεγάλο σχολείο για μένα.

 Επίσης, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ στο θέατρο Cartel ήταν μια ευτυχισμένη συνάντηση με τον Ιρλανδό συγγραφέα και οι «Αριθμημένοι» του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελίας Κανέττι.

Το μέλημά μου ήταν πάντα η συμμετοχή σε σπουδαία έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Σε κάνουν πιο οξυδερκή, πιο έξυπνο, προσεγγίζεις περισσότερο ολιστικά την πραγματικότητα.

• Τι έχετε αποκομίσει ως άνθρωπος από την ενασχόλησή σας με το θέατρο, τόσο ως σκηνοθέτης όσο και ως ηθοποιός;

Η ενασχόληση με το Θέατρο είναι ένα βαθιά υπαρξιακό γεγονός, έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Είναι μια ενασχόληση που σε κάνει ουμανιστή. Γνωρίζεις και μελετάς την ανθρώπινη φύση. Μαθαίνεις τα πάντα για πολλά θέματα κάθε φορά από ένα θεατρικό έργο.

Και ταυτόχρονα, συνεχίζεις να είσαι, με κάποιο τρόπο, παιδί. Γιατί το παιχνίδι εντοπίζεται στις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι στη φύση μας από νεαρή ηλικία. Όλοι μας μικροί έχουμε παίξει ή έχουμε στήσει παραστάσεις.

Είναι μια μορφή κοινωνικοποίησης, αλλά και επικοινωνίας και, κυρίως, συνεργασίας. Εμείς έχουμε τη χαρά να το κάνουμε και επάγγελμα. Να στήνεις κόσμους, να χάνεσαι στα παραμύθια έργων.

• Έργα αξιόλογων συγγραφέων, υψηλής αισθητικής και με αξιόλογους ηθοποιούς, ανεβαίνουν κάθε χρόνο από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου. Πώς γίνεται η αξιολόγηση και επιλογή τους; Έχει να κάνει εν μέρει και με το κοινό στο οποίο απευθύνονται;

Λειτουργούμε κάθε χρόνο ορίζοντας έναν θεματικό άξονα. Και με βάση αυτόν τον άξονα, επιλέγονται τα έργα και τα δρώμενα, έτσι ώστε το κοινό να αποκτήσει μια πιο σφαιρική διάσταση του εκάστοτε θέματος.

Μέλημά μας είναι να αξιοποιούνται όλες οι θεατρικές δυνάμεις του τόπου σε όλες τις ειδικότητες και να μην παρουσιάζονται μόνο αθηνοκεντρικές παραστάσεις, αλλά να υπάρχει ένας διάλογος με τους ντόπιους δημιουργούς και το ντόπιο κοινό, το οποίο να βλέπει κάθε φορά διαφορετικά πράγματα ή και να συμμετέχει ακόμα κι ενεργά σ’ αυτά.

• Πώς θα χαρακτηρίζατε το Αγρινιώτικο κοινό;

Εξαιρετικό. Απαιτητικό και με άποψη. Αυτό το κοινό σε βοηθάει με τη στάση του να γίνεσαι καλύτερος μέρα με τη μέρα.

Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, εξάλλου, το κοινό δεν χαρακτηρίζεται πια τόσο πολύ από το σημάδι της εντοπιότητας. Η παγκοσμιοποίηση έχει καθιερωθεί και σαν όρος στο λεξιλόγιό μας αλλά και στις συνειδήσεις μας. Μέσω του διαδικτύου, όλοι – ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό – έχουμε «εικόνα» για τα καινούρια που φέρνει ο χρόνος και η εποχή κι αυτό κάνει το κοινό να μη διαφέρει και τόσο από πόλη σε πόλη και να αντιμετωπίζει το φρέσκο με πιο οικείο τρόπο. Κι έτσι, πολλές μοντέρνες παραστάσεις βρήκαν ευνοϊκή αποδοχή γιατί το κοινό ήταν ήδη εξοικειωμένο με τη «νέα γλώσσα».

Το Αγρίνιο λόγω της μακρόπνοης πολιτισμικής ιστορίας του, είναι μια αστική πόλη, μια αναπτυγμένη πνευματικά πόλη κι ακολουθεί αυτή την οδό με τρόπο μοναδικό χωρίς, κυρίως, να χάνει, πρωτίστως, τη δική του παράδοση και ταυτότητα.

• Κατά πόσο τολμάτε να πειραματιστείτε με νέα πράγματα και να εμπιστευτείτε νέους ανθρώπους από την πόλη μας και την ευρύτερη περιοχή;

Μόνο να τολμάμε, πρέπει. Νομίζω ότι είναι ένα στοιχείο που το έχουμε αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια, – το δρώμενο για τους 120 τη Μεγάλη Παρασκευή του 2018 στην κεντρική πλατεία, συνηγορεί σ’ αυτό – , αλλά και πολλοί νέοι καλλιτέχνες που λόγω της οικονομικής κρίσης επέστρεψαν στην πόλη μας και είναι σπουδαίο δυναμικό, όλα τα χρόνια αυτά δοκιμάστηκαν σε δύσκολα εγχειρήματα και πόστα και απέδωσαν τα μάλα με γενναιοδωρία και αυταπάρνηση.

• Επί σειρά ετών έχετε προσφέρει στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μας με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και σκληρή δουλειά, συμβάλλοντας έτσι από την πλευρά σας στην Πολιτιστική αναβάθμιση του τόπου μας. Πόσο βαριά είναι η ευθύνη του Καλλιτεχνικού Διευθυντή ενός Δη.Πε.Θε. με τόσο πλούσια ιστορία και επιτυχημένη πορεία;

Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη, αναμφισβήτητα. Πάντα, βέβαια, υπάρχουν οι δύσκολες και εύκολες μέρες. Μακάρι να έχουμε συμβάλει στην όποια αναβάθμιση.

• Κατά πόσο πιστεύετε ότι η ανάπτυξη της περιφερειακής πολιτιστικής ζωής είναι σημαντική για τις τοπικές κοινωνίες και ποιες θεωρείτε ότι είναι οι προοπτικές εξέλιξης στην πόλη μας;

Είναι πολύ σημαντική γιατί οι μικρές κοινωνίες αναζητούν συνεχώς νέα ερεθίσματα και αγκαλιάζουν το θέατρο, όπως συμβαίνει στο Αγρίνιο.

Υπάρχουν πολλές ερασιτεχνικές ομάδες, αρκετά ενδιαφέρουσες και το θέατρο δε θα πάψει ποτέ, πιστεύω, να παράγει έργο, γιατί το χαρακτηριστικό του είναι ότι κάθε φορά συμβαίνει στο «τώρα», είναι ζωντανό και γι’ αυτό κάθε φορά μοναδικό.

• Τι δεν έχετε καταφέρει ακόμη;

Πολλά. Και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αλλά γι’ αυτό είναι τα όνειρα. Για να σε πηγαίνουν παραπέρα.     

• Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;

Να ολοκληρώσουμε τον θερινό προγραμματισμό και να οργανώσουμε το σχεδιασμό της επόμενης σαιζόν με την οποία το θέατρο της πόλης μας κλείνει τα 40 χρόνια λειτουργίας του. Τιμητική στιγμή για την πόλη και για όλους μας!

---

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1965.

ΣΠΟΥΔΕΣ

• 1983: Εισαγωγή στο Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
• 1984: Εισαγωγή στη Δραματική Σχολή Αθηνών (Γ. Θεοδοσιάδη).
• 1987: Απόκτηση πτυχίου της Νομικής και της Δραματικής Σχολής.
• 1991: Συμμετοχή σε επιδοτούμενο από την Ε.Ο.Κ. σεμινάριο με θέμα την αρχαία τραγωδία, υπό την εποπτεία της Ασπ. Παπαθανασίου και του Κ. Γεωργουσόπουλου.
• 1992: Παρακολούθηση σεμιναρίου με θέμα: «Αρχαία τραγωδία και Σαίξπηρ», διοργανωμένο από τον Μίνω Βολανάκη.
• 1994-95: Συμμετοχή σε σεμινάρια του θεατρικού οργανισμού «ΕΣΤΙΑ» πάνω σε κείμενα του Ουίλ. Σαίξπηρ και του Αντ. Τσέχωφ, υπό την εποπτεία του Γ. Ρήγα.
• 2000: Συμμετοχή σε δίμηνο σεμινάριο του School of PLAYBACK THEATRE στη Νέα Υόρκη (Vassar College), υπό την εποπτεία του ιδρυτή του, Jonathan Fox.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

1.  Θέατρο

Ως σπουδαστής της Δραματικής Σχολής συμμετείχε στις εξής παραστάσεις:

• 1985-86: «Ο κουρέας της Σεβίλλης» και «Οι γάμοι του Φίγκαρο» του  Μπωμαρσαί, σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη (Ανοιχτό Θέατρο).
• 1986: «Μήδεια» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Ασπ. Παπαθανασίου, (Θεατρικός Οργανισμός «ΔΕΣΜΟΙ»). :

Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στις εξής παραστάσεις:

• 1987: «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Δημ. Μαυρίκιου.
• 1987: «Το παιχνίδι των ρόλων» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Ροζάριο Κρεσέντζι (Α· Μεθυσμένος).
• 1988: «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Άντριου Βισνιέφσκι (Γκίλδενστερν).
• 1988: «Ο Ρόζενγκρατς και ο Γκίλδενστερν είναι νεκροί, άρχοντά μου» του Τομ Στόπαρντ, σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (Α’ Ηθοποιός).
• 1988: «Κύκλωπας» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη (Β’ Κορυφαίος).
• 1989: «Σάββατο, Κυριακή και Δεύτερα» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο, σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου (Γιατρός).
• 1990: «Ιππείς» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου (Α’ Κορυφαίος).

Στο ελεύθερο θέατρο συμμετείχε στις εξής παραστάσεις:

• 1991: «Οι Νάνοι» του Χάρολντ Πίντερ, σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (Πήτερ).
• 1992: «Ηλέκτρας Κομμοί» σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, παραγωγή Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Αφηγητής).
• 1992-93: «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εδμόνδου Ροστάν, σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη (ντε Γκις).
• 1993: «Κύων» του Μισέλ Γκεραίν, σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου (Α’ Δούλος).
• 1994: «Όπως μας αρέσει» (αποσπάσματα από έργα του Σαίξπηρ), σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
• 1995: «Αγγελία θανάτου» του Χάινερ Μύλλερ, σκηνοθεσία Γιώργου Κακανάκη (Κοτίσιο Πρόσωπο). – «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. – «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρέχτ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (ο Φυγάς).
• 1996: «Το ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Χανς Ρίλοβ). – «Πλατόνωφ» του Άντον Τσέχωφ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Βοϊνίτσεβ).
• 1997: «Προς Ελευσίνα» του Παύλου Μάτεσι, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (μικρός γιός).
• 1998: «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Κορυφαίος).
• 1999: «Λούλου» του Φρ. Βέντεκιντ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Σβαρτς).
• 2000: «Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπ. Μπρέχτ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Σβάϊτσερκας).

2. Σκηνοθεσία στο Θέατρο

Συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στις εξής παραστάσεις:

• 1992: «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εδμόνδου Ροστάν, σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη (θέατρο Βέμπο).
• 1994: «Η Χρυσόμυγα» του Χριστόφορου Χριστοφή, σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή (Studio Ilisia).
  «Όπως μας αρέσει», σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα (Σχολή Καλών Τεχνών).

Έχει σκηνοθετήσει τις εξής παραστάσεις:

• 1997:   «Εμείς και ο χρόνος» του J.Β. Priestley (Ανοιχτό Θέατρο)
• 1999: «Myriel’s Wedding» του Ρ.J. Hogan (Ανοιχτό Θέατρο)
• 2000: «Bachelor Party» του Γ. Μπακόλα- Ν. Καραγέωργου

(θέατρο Χυτήριο)

• 2000: «Shirley Valentine» του Willy Russell

(θέατρο HBH και ΜΟΥΣΟΥΡΗ)

• 2001: «Teena Brandon Teena» (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πατρών)
• 2002: «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» του Michael Hodges

(θέατρο Χώρα)

• 2002: «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου)
• 2003: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!» του Λουίτζι Πιραντέλλο

(θέατρο Altera Pars)

• 2004: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου (θέατρο Αργώ)
• 2004: «Προσεχώς», παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες

(θέατρο Βικτώρια)

• 2005: «Αριθμημένοι» του Elias Kanetti (Από μηχανής θέατρο)
• 2006: «Χορεύοντας με την σιωπή» (θέατρο Βεάκη)
• 2007: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου (Αρχαίο θέατρο Θάσου)
• 2008: «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη

(θέατρο Χυτήριο)

• 2010:  « Κόλπερτ » του Ντέϊβιντ Γκίζελμαν (θέατρο Παραμυθίας)
• 2011:   «Ανακοινώνοντας τα άσχημα νέα» του Γ. Κλούβα

(θέατρο «υπό το μηδέν»)

• «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Ρ. Β. Φασμπίντερ

(θέατρο Ακαδήμεια)

• 2012:   « Eponymous» του Αλέξη Κανάτα, Απόστολου Μπαρμπαγιάννη, κ.α.

(θέατρο «υπό το μηδέν»)

• 2013: «Βαϊμάρη 2013» μια παράσταση βασισμένη σε μονόπρακτα, ποιήματα, τραγούδια και θεωρητικά κείμενα του Μπ. Μπρεχτ (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2014: «το ημερολόγιο ενός Αχινού» του Νίκου Σταματιάδη (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2015: «Vincent River» του Philip Ridley (θέατρο Aθηνών) – «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (θέατρο Cartel)
• 2016: «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• «Εκάβη, μια πρόσφυγας» ,  μια σύνθεση των μονολόγων της τραγικής ηρωίδας από τις τραγωδίες «Εκάβη» και «Τρωάδες» του Ευριπίδη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2017: «Οι κακοί του Σαίξπηρ», μια παράσταση με τους μονολόγους των δέκα πιο εμβληματικών «κακών» του Άγγλου δραματουργού (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2018: «Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα»  του Φ. Γκ. Λόρκα (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2019: «Καπράλος, τα πρώτα βήματα», μια θεατρική διασκευή του πρώτου μέρους της αυτοβιογραφίας του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν (Γυάλινο Μουσικό θέατρο)

3.  Κινηματογράφος

• 1992: «Όνειρο ΙΙ», σκηνοθεσία Φρέντυ Βιανέλη.
• 1995: «Ακροπόλ», σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη.
• 2000: «Αύριο θα είναι αργά», σκηνοθεσία Λάγιας Γιούργου.

4.  Τηλεόραση

• 1985: «Η παγίδα», σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.
• 1987: «Το ιδανικό μοντέλο», σκηνοθεσία Δημήτρη Βερνίκου.
• 1991: «Μπελάδες για δύο», σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.
• 1992: «Οι φρουροί της Αχαΐας», σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου.
• 1993: «Τμήμα Ηθών», σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.
• 1994: «Εσύ αποφασίζεις», σκηνοθεσία Τάκη Δημητρακόπουλου.
•             «Στην κόψη του ξυραφιού», σκηνοθεσία Δημήτρη Σοφιανόπουλου.
• 1995: «Ένας έρωτας», σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου.

5.  Σκηνοθεσία στο κινηματογράφο

• 2008:    «Queue», ταινία μικρού μήκους
• 2010:     «Alike», ταινία μεσαίου μήκους
• 2012:     «Χαρταετός», ταινία μικρού μήκους
•                «Ferry», ταινία μικρού μήκους
•                « Οιδιπόδειο Σύνταγμα» , ταινία μικρού μήκους

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ-ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ

• «Communications Doors», του Alan Ayckborn μαζί με τη Ρένια Λουϊζίδου.
• «Time and the Conways», του J.Β. Priestley.
• «Myriel’s Wedding», του Ρ.J. Hogan.
• «Shirley Valentine» του W. Russel.
• «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» του Michael Hodges
• «Το τρίτο στεφάνι» του Κ. Ταχτσή σε συνεργασία με τον Θανάση Νιάρχο
• «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο
• «Ευαίσθητη Ισορροπία» του Edward Albee
•  «O Ρόζενγκρατς και ο Γκίλδενστερν, είναι νεκροί άρχοντά μου» του Τom Stoppard
•  «Εις μήνιν», διασκευή της «Ισμήνης» του Γιάννη Ρίτσου
• «Οι αριθμημένοι» του Elias Kanetti
• «Το σπίτι με τα 7 μπαλκόνια» του Alejandro Kassona
• «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ
• «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ – Εμανουέλ Σμιτ σε συνεργασία με τη Θέμιδα Μαρσέλου
• «Εκάβη, μια πρόσφυγας», μια σύνθεση των μονολόγων της τραγικής ηρωίδας από τις τραγωδίες «Εκάβη» και «Τρωάδες» του Ευριπίδη
• «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
• «Καπράλος, τα πρώτα βήματα», μια θεατρική διασκευή του πρώτου μέρους της αυτοβιογραφίας του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη, σε συνεργασία με τον Κώστα Γάκη

ΣΥΓΓΡΑΦΗ

• «Bachelor Party» μαζί με τον Γιώργο Μπακόλα.
• «Τeena Brandon Teena», θεατρικό devised, βασισμένo σε πραγματικά γεγονότα

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Έχει διδάξει στις δραματικές σχολές:

• «Ίασμος», του Βασίλη Διαμαντόπουλου – Σταύρου Δελή.
• «Δραματική Σχολή Αθηνών», του Γιώργου Θεοδοσιάδη.
• «Δραματική Σχολή Δήμου Πετρούπολης»

Έχει ιδρύσει από το 1995 τον θεατρικό οργανισμό STUDIO «υπό το μηδέν» όπου διδάσκει την φόρμα του αυτοσχεδιαστικού θεάτρου PLAYBACK.

Τέλος, έχει διατελέσει Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου την τριετία 2015-2018 και τον Ιανουάριο του 2020 ανάλαβε ξανά την ίδια θέση.

---

«Agrinio365» Media Group (Antenna-Star.gr – AgrinioTimes.gr)

Συνέντευξη: Νάντια Μπούτα