Νίκος Κωστακόπουλος για το τρίτο Ι.Χ.: «Όλα καλά…, αλλά με τη συνείδησή του/της τι γίνεται;»

Ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Θέρμου, Νίκος Κωστακόπουλος, αναφέρθηκε στο θανατηφόρο τροχαίο στο Αγρίνιο και το τρίτο Ι.Χ.

Η ανάρτηση του Νίκου Κωστακόπουλου, φορτισμένη με συναίσθημα αλλά και οργή, αποτελεί μια σπαρακτική υπενθύμιση της τραγικής συνέπειας που μπορεί να έχει η απερισκεψία στον δρόμο.

Ο Νίκος Κωστακόπουλος δεν περιορίστηκε μόνο στο πένθος, αλλά με λόγια που «χτυπούν στο στομάχι», στηλίτευσε την ανευθυνότητα και την επιπολαιότητα που, όπως υπονοεί, οδήγησαν στην τραγωδία.

Το ύφος του δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η απώλεια ενός νέου ανθρώπου, γεμάτου όνειρα και ζωή, δεν ήταν ένα «ατύχημα», αλλά αποτέλεσμα μιας κρίσιμης και λανθασμένης απόφασης.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει ήδη προκαλέσει μεγάλο αντίκτυπο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πολλούς να συμμερίζονται το πένθος αλλά και την αγανάκτησή του, ζητώντας περισσότερη υπευθυνότητα από όλους όσοι κρατούν τιμόνι.

Πρόκειται για μια τραγική υπενθύμιση ό,τι η ζωή είναι εύθραυστη και ότι ένα δευτερόλεπτο αμέλειας στον δρόμο μπορεί να έχει ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Αναλυτικά η ανάρτησή του:

«Μια επιπόλαιη στιγμιαία κίνηση ενός/μιας ασυναίσθητου/ης άγνωστου/ης οδηγού ήταν, καθώς δεν άφησε και ίχνη, για να γνωρίζουμε ποιος/ποια ήταν.

Μια απαγορευμένη προσπέραση με το αυτοκίνητο σε δρόμο σχετικά στενό, με διπλή γραμμή και με κούρμπα, εξαιτίας της οποίας δεν υπάρχει δυνατότητα οπτικής επαφής σε ικανή απόσταση, ώστε να διασφαλιστούν οι ελάχιστες έστω προϋποθέσεις ασφαλούς προσπέρασης για τον ίδιο και για τους άλλους.

Έτρεχε, για να προλάβει και δεν διέθετε την αντίληψη να καταλάβει ότι αυτό που επιχειρούσε να κάνει ήταν άκρως επικίνδυνο για τον εαυτό του και για τους άλλους, ούτε καν τα φώτα διέκρινε από το αυτοκίνητο που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση.

Έφτανε όμως η αντίληψή του για να φύγει από τον τόπο του δυστυχήματος που προκάλεσε, αφού ο/η ίδιος/α στάθηκε τυχερός/ή.

Ποιος ο λόγος να νοιαστεί για τους άλλους…. Ακόμα κι αν τους έβλαψε… Τι ηθικός ξεπεσμός, αλήθεια….

Μια πράξη εγκληματικής αμέλειας, που είχε ως συνέπεια να προκαλέσει τη σύγκρουση δύο άλλων οχημάτων και τον θάνατο με τραγικό τρόπο ενός ανθρώπου και μάλιστα νέου, είκοσι ενός ετών μόνο, ο οποίος απανθρακώθηκε μέσα στο όχημά του.

Πρόκειται, ασφαλώς, για την περίπτωση του τροχαίου δυστυχήματος που συνέβη τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, 5 Ιουλίου 2025 επί της Εθνικής Οδού Αγρινίου – Ιωαννίνων πλησίον του Πολυκλαδικού Λυκείου Αγρινίου, κατά το οποίο έχασε τη ζωή του, με φριχτό μάλιστα τρόπο, ο νεαρός Θανάσης Καφρίτσας.

Ένα παιδί γεμάτο ζωή, με όνειρα για τη ζωή, εργατικό, κοινωνικό, φιλότιμο. Πάνω απ’ όλα ένα νέο παιδί, που είχε όλη τη ζωή μπροστά του και που το είχε τόσο ανάγκη η ίδια η κοινωνία.

Και αφού ο/η οδηγός της προσπέρασης στάθηκε «τυχερός/ή» και βγήκε αλώβητος/η από το χάος που προκάλεσε, χωρίς να πάθει ζημιά ο/η ίδιος/α και όσοι άλλοι τυχόν επέβαιναν στο όχημα που οδηγούσε μέσα στα μεσάνυχτα και μάλιστα κατάφερε και να ξεφύγει, χωρίς να αφήσει ίχνη, ώστε να αποφύγει τις συνέπειες του νόμου, ….όλα καλά.

Όλα καλά…., αλλά με τη συνείδησή του/της τι γίνεται;

Μπορεί άραγε, έστω και κατ’ ελάχιστο, έστω και κατόπιν εορτής, να συναισθανθεί τι έκανε, ασχέτως αν ήταν άθελά του/της;

Μπορεί να έρθει στη θέση του παλληκαριού και της φίλης – συνεπιβάτιδάς του, που διέκριναν ξαφνικά ένα αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω τους και να τους κλείνει τον δρόμο;

Και να έρθει στη θέση του παλληκαριού, που δευτερόλεπτα αργότερα, και πριν προλάβει να καταλάβει τι έγινε, διέκρινε τις φλόγες να του γλείφουν το κορμί και ν’ αντιλαμβάνεται πως σύντομα θα εξαϋλωθεί;

Αλήθεια πόσο πολύ μεγαλύτερη διάρκεια είχαν γι’ αυτό το παιδί αυτά τα ελάχιστα βασανιστικά δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν απ’ τη στιγμή που αντιλήφθηκε τον κίνδυνο ως τη φυγή του απ’ τη ζωή μ’ αυτόν τον τραγικό τρόπο;

Και να έρθει στη θέση της κοπέλας, που ναι μεν σώθηκε από θαύμα ή από σύμπτωση – πες το όπως θες – αλλά θα ζει μια ζωή με τον εφιάλτη της στιγμής αυτής και με το φριχτό τέλος του φίλου της μέσα σε μια τόσο άτυχη στιγμή;

Και να έρθει στη θέση του πατέρα και της μητέρας του Θανάση, που κλήθηκαν να αναγνωρίσουν το παιδί τους, που φυσικά δεν ήταν δυνατόν να αναγνωριστεί;

Και να έρθει στη θέση των αδερφιών του, που τους στέρησε τη συντροφιά του αδερφού τους τόσο απρόοπτα, τόσο άδικα;

Έπρεπε να μπορούσε να διακρίνει την αγωνία των φίλων του Θανάση, του γιου μου, του Σωτήρη, του ανιψιού μου, του Ορέστη, και του Ραφαήλ, που προσέτρεξαν αναστατωμένοι στο Νοσοκομείο, μόλις πληροφορήθηκαν για το δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη ο φίλος τους, χωρίς να γνωρίζουν σε ποιο βαθμό έχει επηρεαστεί ο φίλος τους και στη συνέχεια, όταν έμαθαν για την τραγική κατάληξη του φίλου τους, να διακρίνει τον ανείπωτο πόνο στα πρόσωπά τους.

Και να διακρίνει την αγωνία και των άλλων δύο φίλων του, του Γιάννη και του Πέτρου, που έφυγαν μέσα στα μεσάνυχτα από την Αθήνα, όπου μένουν, για να βρεθούν κοντά στον αδικοχαμένο φίλο τους στο Αγρίνιο. Και του Χρήστου, που ήρθε από τα Γιάννενα.

Και, και, και…..

Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ο γιος μου, ένας από τους κολλητούς φίλους του Θανάση από τα παιδικά τους χρόνια, είπε στη μάνα του στο τηλέφωνο να πάει στο νοσοκομείο να τον πάρει, γιατί αδυνατεί να οδηγήσει και που στη συνέχεια διακρίναμε μαζί με τη σύζυγό μου και μάνα του τη συντριβή στο πρόσωπό του, τα γοερά δάκρυά του, τον ανήσυχο ύπνο του για τον φίλο που έχασε τόσο άδικα και με τέτοιον τρόπο.

Κι όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, επειδή κάποιος συνάνθρωπός μας προέβη από εγκληματική αμέλεια στην αδιανόητη ενέργεια να κάνει προσπέραση σε συνθήκες που δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο….

Αλήθεια, ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η αδιανόητη έλλειψη ευθύνης καθενός μας έναντι των συνανθρώπων του κατά την οδηγική μας συμπεριφορά;

Πόση κυκλοφοριακή αγωγή απαιτείται, για να κατανοήσουμε ότι το όχημα που οδηγούμε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το χρησιμοποιούμε ως όπλο έναντι του εαυτού μας και πόσο μάλλον έναντι των άλλων συνανθρώπων μας;

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι δυνατόν να αναγκάσουμε τους δρόμους να προσαρμοστούν στα θέλω μας, για να τρέχουμε με την ταχύτητα που θέλουμε με τα οχήματά μας, αλλά ότι θα πρέπει να προσαρμόσουμε την οδηγική μας συμπεριφορά στις δυνατότητες που παρέχουν οι δρόμοι, ακόμη κι αν δεν έχουν την ποιότητα που όλοι μας θα επιθυμούσαμε και που πρέπει να διεκδικούμε να αποκτούν σταδιακά;

Μα θα πει κάποιος, γιατί τόσα πολλά για ένα δυστύχημα; Τόσα συμβαίνουν καθημερινά.

Ναι, ένα δυστύχημα είναι, μα με τόσο πόνο.

Πόνο, που γίνεται ακόμη μεγαλύτερος όταν αναφέρεται σε οικείους, σε κοντινούς μας ανθρώπους, σε αγαπημένα πρόσωπα, σε πολύ νέους.

Πόνο, γιατί το δυστύχημα δεν προκλήθηκε από ατυχία αλλά από εγκληματική αμέλεια και γιατί συνοδεύτηκε από όλα τα στοιχεία της τραγικότητας.

Αλήθεια, πότε θα πάψουμε να είμαστε τόσο κακοί και ασυνείδητοι οδηγοί;

Πόσα άλλα νέα παιδιά θα πρέπει να θυσιαστούν στον Μολώχ της ασφάλτου, για ν’ αλλάξουμε οδηγική συμπεριφορά;

Και θα πρέπει να αγγίξει εμάς τους ίδιους το δυστύχημα ή τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, για να αναπροσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας στους δρόμους;

Πότε θα αποκτήσουμε την ελάχιστη έστω αίσθηση ευθύνης έναντι των συναθρώπων μας σε σχέση με ό,τι κάνουμε;

Προσωπικά θα καλούσα τον/την ασυνείδητη οδηγό που έκανε την αντικανονική αυτή προσπέραση, που προκάλεσε όλο αυτό το κακό και που εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη, να έρθει μαζί μας αύριο στην εξόδιο ακολουθία του Θανάση.

Κι αν δεν θέλει ν’ αποκαλυφθεί, ας καθίσει σιωπηλός/ή σε μια γωνιά της εκκλησίας, για να μην δώσει στόχο, για να διαπιστώσει το «κατόρθωμά» του/της.

Και τότε ίσως να ξανασκεφτεί τι δεν πρέπει να ξανακάνει και να βγει να το διαλαλήσει σε όλους τους τόνους με στεντόρεια φωνή, για να τ’ ακούσουν όλοι, τι ένιωσε.

Ίσως έτσι να εξιλεωθεί από τις Ερινύες που δεν θα τον/την αφήσουν να ησυχάσει στη ζωή του/της και ίσως έτσι να συνετίσει πολλούς από όλους εμάς, για να μην ξαναζήσουμε άλλες τέτοιες τραγωδίες. Τουλάχιστον να αποφύγουμε τις τραγωδίες εκείνες που οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα και όχι στην τύχη.

Κι ακόμη, όλοι μας να έρθουμε για λίγο στη θέση του αδικοχαμένου Θανάση, της φίλης – συνεπιβάτιδάς του, των γονέων του, των αδερφιών του, των φίλων του.

Και τότε ίσως κάτι ν’ αλλάξει μέσα μας και να συμβάλουμε κατά τι με την τροποποίηση της συμπεριφοράς μας στους δρόμους να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες νέες αντίστοιχες τραγωδίες. Θα είναι αυτό το μόνο θετικό που θα μείνει από το άδικο φευγιό του Θανάση.

Θανάση, παλικάρι μου!

Η άδικη φυγή σου συνέτριψε όχι μόνο τους δικούς σου ανθρώπους αλλά ολόκληρη την κοινωνία του Αγρινίου. Δεν ξέρω με ποιες λέξεις να σε αποχαιρετήσω.

Είναι τόσο φριχτό το τέλος σου, τόσο αναπάντεχο, τόσο άδικο, που τα λόγια είναι φτωχά για ν’ απαλύνουν το μέγεθος της τραγωδίας.

Και πέρα από τον σκεπτικισμό για τη ματαιότητα της ζωής που γεννούν τέτοια περιστατικά, η μόνη παρηγοριά είναι ότι στην άλλη ζωή σίγουρα θα είσαι άγγελος.

Σε ήξερα λίγο, αλλά μέσα από την αγάπη του γιου μου για σένα σε θεωρούσα παιδί μου, γι’ αυτό και ως παιδί μου σε αποχαιρετώ με πολύ πόνο, όπως όλοι μας!

Ένα μόνο να ξέρεις, αν μας βλέπεις από εκεί ψηλά, ότι θα λείψεις πολύ και από πολλούς, αλλά θα είσαι για πάντα ζωντανός στη σκέψη όλων μας!!

Καλή παρηγοριά σε όλους τους δικούς σου ανθρώπους, που κι εσύ το θέλεις, και αιωνία σου η μνήμη!!».

 

Διαβάστε επίσης: Μητροπολίτης Δαμασκηνός: «Ας ακολουθήσουμε τον Απόστολο Παύλο στον δρόμο της υπακοής»

Πηγή: Νίκος Κωστακόπουλος για το τρίτο Ι.Χ.: «Όλα καλά…, αλλά με τη συνείδησή του/της τι γίνεται;»