Ο Γιώργος Βαρεμένος για τον Ανέστη Βλάχο

Ο Ανέστης Βλάχος, που άφησε πίσω τον μάταιο κόσμο, ήταν ένας καλός άνθρωπος κόντρα στους ρόλους του “κακού” που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο. Μία ψυχή που σφραγίσθηκε από τραγικά δύσκολα παιδικά χρόνια και που προσδιόρισαν την πορεία του στην ζωή, διαμορφώνοντας την καλλιτεχνική και κοινωνική του συνείδηση.

• Δεν είχε καλά-καλά συμπληρώσει ενός χρόνου ζωή, όταν ο νεαρότατος πατέρας του έφυγε ως εθελοντής στο Αλβανικό μέτωπο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Όταν εξετάζαμε το ζήτημα της μεταφοράς από την Αλβανία στην Ελλάδα  των οστών των πολεμιστών που θάφτηκαν εκεί, ο Ανέστης Βλάχος βίωνε μέσα από το συλλογικό δράμα την δική του τραυματική εμπειρία, για έναν πατέρα που δεν πρόφτασε να γνωρίσει και ο οποίος, στην δική του άγουρη ηλικία, πήρε την απόφαση να στρατευθεί ως εθελοντής.

Ο Ανέστης διηγείτο τις εμπειρίες και τις γνωριμίες που έκανε στο ορφανοτροφείο με έναν φυσικό τρόπο και χωρίς ίχνος δραματοποίησης. Σπούδασε και δούλευε στην οικοδομή, όπου από μία πρόκα έχασε το ένα του μάτι και τον περιέθαλψαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν. Μακρυά από το πρότυπο του καλλιτέχνη που βασανίζεται από το απωθημένο επειδή δεν έπαιξε Άμλετ, την ίδια ώρα που διψάει ακόρεστα για εξουσία, χωρίς να αισθάνεται ότι τον κυνηγά κάποιο φάντασμα ενοχής, ο Ανέστης Βλάχος ένοιωθε την τέχνη ως προέκταση της ζωής, και μάλιστα  στην πιο απλή και ταπεινή της μορφή. Δεν ξέχασε τα δικά του βάσανα και αυτό, αντί να τον κάνει σκληρό -όπως στις ταινίες- τον έκανε συμπονετικό και αλληλέγγυο στα βάσανα των άλλων.

Δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι ήθελε να κατακτήσει τις ψηλότερες κορφές της Τέχνης, αλλά αναδύθηκε από τα υπόγεια μιάς άδικης μοίρας για να υπηρετήσει όχι μόνο αυτό που θεωρούσε σωστό στο επάγγελμά του αλλά και δίκαιο στην κοινωνία. Πίστευε σ’ ένα ΠΑΣΟΚ της πρώτης ελπίδας και όχι σε εκείνο που, μετά την φθορά της εξουσίας, έκανε τα πάντα για να ξεχάσει τον πρότερο εαυτό του. Ακόμη και να διαφωνούσες πολιτικά μαζί του, ένοιωθες ότι δεν έχει και τόση σημασία διότι πάντα μετράει αυτά που πιστεύει κάποιος να τα υποστηρίζει με τον τρόπο ζωής του.