Η οικονομία της κερδοσκοπίας – Του Νίκου Καραγιάννη

Οι συνεχείς οικονομικές κρίσεις, η σταθερή αύξηση των ανισοτήτων και η αδυναμία των αναπτυγμένων οικονομιών, να δώσουν προοπτική και αισιοδοξία, κυρίως στους νεότερους ανθρώπους, έχουν οδηγήσει το κυρίαρχο οικονομικό υπόδειγμα σε στρατηγικό αδιέξοδο.

• Η οικονομική και η πολιτική σκέψη, μοιάζει να έχουν χάσει την ικανότητα τους, να ερμηνεύουν τα γεγονότα στην προοπτική τους διάσταση και πολύ περισσότερο να παρεμβαίνουν αποτελεσματικά σε αυτά.

Οι εφαρμοζόμενες λύσεις, απλά μεταθέτουν τα προβλήματα στο μέλλον, κάνοντάς τα περισσότερο σύνθετα και δυσεπίλυτα.

Η αλληλεξάρτηση των οικονομικών συστημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν επιτρέπει καμία μεμονωμένη θεσμική κρατική παρέμβαση, που να παρεκκλίνει από τα καθιερωμένα πρότυπα.

Το μοντέλο μιας χρηματοπιστωτικής οικονομίας, όπου το χρήμα υπηρετεί κυρίως τον εαυτό του, έχει καταστήσει την παραγωγή και την εργασία, αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Ο παραδοσιακός καπιταλισμός, ο οποίος είχε στον πυρήνα του, το κέρδος από την παραγωγή και την εργασία, αντικαταστάθηκε από τον χρηματοπιστωτικό φεουδαρχισμό, με κυρίαρχο στοιχείο, το κέρδος από το χρήμα

Άυλο χρήμα, πολύπλοκα και δυσνόητα χρηματοοικονομικά προϊόντα, εξασφαλίζουν γρήγορο κέρδος, δίχως να υπόκεινται σε επαρκή θεσμικό έλεγχο.

Από την οικονομία της παραγωγής και της εργασίας, περάσαμε στην οικονομία της κερδοσκοπίας.

Χρηματοπιστωτικοί και επενδυτικοί κολοσσοί, κερδοσκοπούν ασύστολα, χωρίς θεσμικούς ελέγχους, στοιχηματίζοντας το φθηνό χρήμα, που αφειδώς τους προσφέρει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.

Από την άλλη, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, αυτοαπασχολούμενοι και εργαζόμενοι, οι οποίοι συνιστούν την οικονομία της παραγωγής, την πραγματική οικονομία, αποτελούν πλέον το σύγχρονο προλεταριάτο.

Μετά από κάθε νέα κρίση, η οικονομία της κερδοσκοπίας γίνεται πιο ισχυρή, καθώς τα χρέη που δημιουργεί, μεταφέρονται στις επιχειρήσεις, τους εργαζομένους και τα κράτη.

Η βιωσιμότητα του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, κινδυνεύει.

Απαιτείται ένα νέο ισχυρό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο, θα ελέγχει την επέκταση της κερδοσκοπίας σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και ταυτόχρονα θα ρυθμίσει τα συσσωρευμένα χρέη των παραγωγικών τάξεων, ψαλιδίζοντας κατά ένα μέρος, τα τεράστια κέρδη που έχουν αποκομίσει οι συγχρονοι φεουδάρχες.

Διαφορετικά, θα οδηγηθούμε σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

 

Νίκος Καραγιάννης