Σαν σήμερα… 10 χρόνια από την άνοδο του Παναιτωλικού στην Α΄ Εθνική

Κι όμως πέρασαν ήδη 10 χρόνια από την άνοδο του Παναιτωλικού στα «σαλόνια» της Μεγάλης κατηγορίας.

• Η πιο γλυκιά ανάμνηση. Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια. 8 Μαίου 2011. Μία από τις ιστορικότερες στιγμές στην ιστορία μας. Ο Παναιτωλικός διεκδικεί την πολυπόθητη άνοδο στην Α’ Εθνική μετά από 33 ολόκληρα χρόνια. Με νίκη μέσα στο Αγρίνιο επί του Διαγόρα της Ρόδου εξασφαλίζει μαθηματικά την άνοδο.

Όλη η πόλη, όλη η Αιτωλοακαρνανία κι όλοι οι Παναιτωλικοί ανά τον κόσμο ζουν κι αναπνέουν γι’ αυτή την μέρα. Παρά τις τάσεις αυτοκτονίας του Παναιτωλικού σε παρόμοιους ιστορικής σημασίας αγώνες, ίσως να μην υπήρχε άνθρωπος που να πίστευε ότι κάτι θα στραβώσει.

Η ομάδα εκείνη την χρονιά διέθετε ποιότητα αλλά η διαφορά με τις άλλες ήταν ότι είχε δεθεί με τον κόσμο και ειδικά μετά από εκείνο τον αλησμόνητο αγώνα κόντρα στον συνδιεκδικητή της ανόδου ΠΑΣ Γιάννενα και το τσάτσικο γκολ του Φουρτάδο, το πάθος της ήταν περίσσιο. Ο Παναιτωλικός ισοπέδωνε εκείνη την εποχή τους πάντες και τα πάντα.

Δεν μπορούσε κανένας να τον ανταγωνιστεί πόσο μάλλον αυτή την μέρα, σε αυτό το γήπεδο με αυτόν τον κόσμο. Με αυτή την διάθεση ξεκίνησαν και οι προετοιμασίες για την κερκίδα.

Εκείνα τα χρόνια κάθε φορά που έπαιζε η ομάδα στο Αγρίνιο (και εκτός έδρας πολλές φορές) κάτι διαφορετικό ετοιμάζαμε. Εκείνη την μέρα έπρεπε να υπερβούμε εαυτούς.

Πρέπει να γίνει όλο κίτρινο μπλε να μην φαίνεται πινακίδα συμφωνήσαμε αρχικά όλοι. Θα μοιράσουμε τα πανιά σε όλο το γήπεδο και θα βάλουμε κάτι μεγάλο μπροστά. Πόσο μεγάλο; Όσο είναι η κερκίδα, 100 μέτρα. Και τι θα γράψουμε; Τον ύμνο! Χαρτάκια και κορδέλες όλο το γήπεδο πρέπει οπωσδήποτε. Τι άλλο, τι άλλο; Ένα πανό να εμψυχώσει τους παίχτες θέλουμε να το βάλουμε πίσω από το τέρμα του Τσενάμο.

«Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ» θα γράψουμε από τα «Μωρά στην Φωτιά». Γαμάτο, προχωράμε. Τι άλλο, δεν φτάνουν αυτά. Θέλει γιγαντοπανό μάγκες, να πιάσει όλη την κερκίδα. Τι άλλο να γράψουμε όμως; Να βάλουμε κι έναν στίχο από low bap, το έχω σκεφτεί από μέρες. «ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΙΑ, ΕΦΤΑΣΕ Η ΜΕΡΑ».

Εννοείται αυτό θα γράψουμε, ξεκινήστε, δεν προλαβαίνουμε. Ρε μαλάκες, ωραία όλα αυτά αλλά καπνογόνα δεν θα ανάψουμε; Ναι όντως, πρέπει να ανάψουμε αλλά πότε; Θα καούμε ζωντανοί με όλα αυτά. Προς το τέλος θα τα ανάψουμε, όταν η ομάδα θα τους έχει ήδη πατήσει. Κάπως έτσι ειπώθηκαν από πολλά διαφορετικά στόματα και κάπως έτσι έγιναν.

Όλες οι μέρες και οι νύχτες πριν τον ματς ήταν αφιερωμένες στον Παναιτωλικό. Τα μεσημέρια και τα απογεύματα βάφαμε τα πανιά και τα βράδια στον Σύνδεσμο γινόταν το έλα να δεις. Ώσπου έφτασε η μεγάλη μέρα. Από το πρωί όλη η πόλη ήταν ντυμένη στα κίτρινα και τα μπλε. Σε κάθε γειτονιά ακούγονταν συνθήματα από παρέες, από μεγάλους και μικρά παιδιά που προετοιμάζονταν για το γήπεδο. Σημείο συνάντησης για εμάς, ο Σύνδεσμος στην Μπαϊμπά εκεί απ’ όπου θα ξεκίναγε η πορεία.

Θύρα 6 – Warriors est.1981