Συζήτηση με τον Μεσολογγίτη Κ. Δρόσο, πολεμιστή της Κύπρου το 1974, στον Ριζοσπάστη

Στη στήλη “Για τους ένστολους”, του Σαββατοκυριακάτικου Ριζοσπάστη 9-10 Ιούλη, δημοσιεύεται συζήτηση με τον Κώστα Δρόσο, πολεμιστή της Κύπρου το 1974, από το Μεσολόγγι, τιμημένος με «Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων»

• Με το ΚΚΕ καθημερινά και ενίσχυσή του στις εκλογές

Φέτος συμπληρώνονται 48 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% της Κύπρου το 1974. Το δισέλιδο του «Ριζοσπάστη» συνάντησε τον Κώστα Δρόσο, πολεμιστή στην Κύπρο, ο οποίος έχει τιμηθεί με «Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων» από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας το 2016, και μίλησε μαζί του για τα γεγονότα της εισβολής τον Ιούλη του 1974. Ακολουθούν αποσπάσματα από όσα μας είπε.

Κυπριακό 1974

Τον Σεπτέμβρη του 1973 στάλθηκα στην Κύπρο, παρά τη θέλησή μου, να υπηρετήσω το υπόλοιπο της στρατιωτικής μου θητείας. Στις 15 Ιούλη 1974, μέρα αναχώρησης από την Κύπρο για επιστροφή στην Ελλάδα, μας ανακοινώθηκε από τον διοικητή της 21ης Επιλαρχίας Αναγνώρισης Κύπρου ότι το ταξίδι μας αναβάλλεται.

Η μονάδα αυτή των τεθωρακισμένων (Τ/Θ) που υπηρετούσα, μαζί με τους καταδρομείς της «Εθνικής Φρουράς» (ΕΦ) Κύπρου και με εντολή της χουντικής κυβέρνησης της Ελλάδας, πραγματοποίησαν το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και της κυβέρνησής του.

Τα άρματα βγήκαν στις 9 η ώρα περίπου, με κύρια αποστολή Προεδρικό Μέγαρο και Αρχιεπισκοπή. Εγώ είχα παραδώσει την προηγούμενη μέρα οπλισμό, άρμα και καθήκοντα Επιλοχία Ιλης που εκτελούσα, οπότε έμεινα στο στρατόπεδο.

Στις 20 Ιούλη, 5 η ώρα το πρωί, οι Τούρκοι άρχισαν να βομβαρδίζουν στρατόπεδα. Το δικό μας, μέσα στη Λευκωσία, δεν το βομβάρδισαν, γιατί στο μεσοδιάστημα που το φωτογράφισαν το βρήκαν άδειο. Βέβαια στις 9 το βράδυ τα άρματα επέστρεψαν. Στις 20 προς 21 Ιούλη το βράδυ ήρθαν 14 αεροπλάνα από την Κρήτη με δυνάμεις καταδρομών. Στις 3 η ώρα τα ξημερώματα έγινα μάρτυρας ενός τραγικού γεγονότος.

Ευρισκόμενος κοντά στο αεροδρόμιο, άκουσα τον βόμβο των αεροπλάνων και ταυτόχρονα αντιαεροπορικά πυρά. Τα τρία πρώτα χτυπήθηκαν. Ένα έπεσε φλεγόμενο. Αποτέλεσμα: 27 άνδρες νεκροί και ένας μισοζώντανος, που τελικά επέζησε. Τα άλλα δύο προσγειώθηκαν, ένα στη Λευκωσία και ένα στη Ρόδο. Τα υπόλοιπα 11 δεν χτυπήθηκαν, γιατί έπαθε εμπλοκή το αντιαεροπορικό (δικό μας) και προσγειώθηκαν κανονικά. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε γιατί δεν είχαμε ειδοποιηθεί και η απάντηση που πήραμε ήταν πως «οι επικοινωνίες είχαν μπλοκάρει, λόγω παλαιότητας». Τη μέρα όμως μια χαρά λειτουργούσαν, μέχρι που φτάσαμε εμείς στο αεροδρόμιο και πήραμε θέσεις μάχης. Τη νύχτα μπλόκαραν; Διάχυτη ήταν η αντίληψη, μεταξύ αξιωματικών κυρίως, που είχαν πληροφόρηση, ότι ήταν έργο των «συμμάχων» Αμερικανών, που όχι μόνο ανέχτηκαν την εισβολή, αλλά βοήθησαν και στο πεδίο τους Τούρκους.

Στις 23 Ιούλη μέχρι 13 Αυγούστου υπήρξε εκεχειρία. Οι Τούρκοι όμως δεν σταμάτησαν να προωθούνται. Στις 2 Αυγούστου ένας ουλαμός αρμάτων, 3 Μ47 και 1 Μ113, έπεσαν σε ενέδρα της ΕΦ στον Κόρνο. Το πρώτο πάτησε νάρκη, το τελευταίο βλήθηκε από ΠΑΟ και τα άλλα δύο εγκλωβίστηκαν. Οι Τούρκοι τα εγκατέλειψαν και όσοι σώθηκαν, έφυγαν. Στο σημείο πήγαν Έλληνες υπαξιωματικοί εκπαιδευμένοι, αφού τα ίδια είχαμε και στην Ελλάδα. Παρέλαβαν τα δύο άθικτα και τα μετέφεραν στη Σκυλλούρα, ένα χωριό κοντά στη Μόρφου.

Εκεί έστειλαν και μένα, όπου ο διοικητής, ίλαρχος Χαραλάμπους, με διέταξε να αναλάβω αρχηγός πληρώματος του Μ47. Μου έδωσε μάλιστα και την ευκαιρία να πω γνώμη για το υπόλοιπο πλήρωμα. Διάλεξα για πυροβολητή έναν έφεδρο Κύπριο γενειοφόρο, που είχε τσαγανό και θύμιζε αντάρτη. Λεγόταν Ανδρέας Κουδουνάς. Οδηγός ο δεκανέας Νίκος Τούντας, Ελλαδίτης. Γεμιστής ο λοχίας Ανδρέας Κριθάρης, Ελλαδίτης, και συνοδηγός ο Χρηστάκης Αποστόλου, Κύπριος.

Στις 14/8 «Αττίλας 2»

Είμαστε καλυμμένοι μέσα στη Σκυλλούρα, που οι κάτοικοί της την είχαν εγκαταλείψει. Στις 15 Αυγούστου, 3 η ώρα το μεσημέρι, βλέπουμε ένα τουρκικό Μ47 απέναντί μας στα 70 μέτρα. Πίσω του ένα Μ113 αποβιβάζει στρατιώτες. Χωρίς δεύτερη σκέψη ρίχνουμε στο Μ47 και το ανατινάζουμε. Ευτυχώς δεν μας εντόπισαν, λόγω των πυκνών καπνών που έβγαιναν από φλεγόμενη καλαμιά, εξαιτίας των οποίων και εμείς δεν τους είχαμε δει νωρίτερα.

Εμείς δεν χωρούσαμε στα στενά του χωριού και η μόνη μας διέξοδος ήταν προς το γήπεδο. Φτάνοντας εκεί πέσαμε πάνω σε 15 τουλάχιστον τουρκικά άρματα. Τώρα τι κάνουμε; Σκεπτόμενος πως έχουμε τουρκικό τανκ με τα διακριτικά του, δίνω εντολή στον οδηγό να μπει μέσα τους και να ακολουθήσει κοινή πορεία. Ο πυροβολητής να στρέψει το πυροβόλο προς Φιλιά (ύψωμα), όπως οι Τούρκοι.

Στην παράταξη που μπήκαμε, είχαμε έναν στα δεξιά μας. Μόλις καλυφθήκαμε, τον χτυπήσαμε. Αυτό προκάλεσε αναστάτωση και όλοι γύρισαν στο γήπεδο. Μαζί τους και εμείς. Τα ίδια επαναλαμβάνονταν για δύο ώρες ανταρτοπόλεμου περίπου. Όταν μας πήραν είδηση έριχναν όλοι μαζί, αλλά είχαμε απομακρυνθεί αρκετά και δεν μας πέτυχαν. Αποτέλεσμα: Καταστρέψαμε 5 Μ47 ολοσχερώς. Οι Τούρκοι καθηλώθηκαν στη Σκυλλούρα, με αποτέλεσμα να προλάβουν να υποχωρήσουν προς τον ελεύθερο τομέα περίπου 3.000 άμαχοι Κύπριοι από τον Ασώματο Μύρτου μέσω Μόρφου, όπου οι Τούρκοι μπήκαν 16/8, ημερομηνία που και εμείς ενωθήκαμε με την υπόλοιπη μονάδα, το απόγευμα.

Εκεί άκουσα το εξής αμίμητο από τον διοικητή του 2ου Γραφείου: «Παιδιά, μέχρι εκεί ήταν το σχέδιο. Τώρα είμαστε ασφαλείς».

Ο διοικητής της μονάδας με πρότεινε για «Πολεμικό Σταυρό» (πολεμικό στρατιωτικό μετάλλιο), μετά την αναφορά του αυτόπτη μάρτυρα, ίλαρχου Χαραλάμπους, που τελικά δεν μου δόθηκε. Αντί αυτού μου έχει απονεμηθεί το «Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων».

Συμπέρασμα: Η τουρκική εισβολή ήταν σχεδιασμένη και προετοιμασμένη από νωρίτερα και εν γνώσει του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Οι Κύπριοι, με τον υποτυπώδη εξοπλισμό που είχαν, δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω. Η χουντική κυβέρνηση της Ελλάδας απέσυρε την ελληνική μεραρχία από το νησί το 1967, διευκολύνοντας έτσι τους Τούρκους. Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν βρώμικο ρόλο εναντίον μας.

Σήμερα, 48 χρόνια μετά, το 40% της Κύπρου εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, με τη σύμφωνη γνώμη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών «συμμάχων». Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει την πατρίδα μας σε μία απέραντη βάση – ορμητήριο των Αμερικανο-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, ενάντια σε γειτονικές χώρες, κατασφάζοντας τους λαούς τους (Γιουγκοσλαβία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν).

Η σημερινή κυβέρνηση συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ρωσίας από τη μία, ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ από την άλλη, στο έδαφος της Ουκρανίας, στέλνοντας όπλα στους Ουκρανούς. Αυτά το όπλα τα βαφτίζουν περίσσευμα, αποσύροντάς τα από τα νησιά μας, που οι Τούρκοι τα θέλουν αποστρατιωτικοποιημένα, ενώ την ίδια στιγμή οι «σύμμαχοί» μας μας λένε να τα βρούμε. Με αυτά τα όπλα εξοπλίζονται και οι φασίστες του Αζόφ, που ο κ. πρωθυπουργός τούς εξομοίωσε με τους ηρωικούς Μεσολογγίτες. Οι εξοδίτες Μεσολογγίτες, ζωντανές ασπίδες των γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων αμάχων, με τα σπαθιά στα χέρια, όρμησαν πάνω στους Τούρκους – πολιορκητές και πραγματοποίησαν την ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟ, που συγκίνησε τους λαούς όλου του κόσμου. Οι φασίστες του Αζόφ βγήκαν από την «τρύπα», πίσω από αμάχους, και έκαναν «έξοδο» με λευκές σημαίες και σηκωμένα τα χέρια ψηλά.

Μήπως επαναλαμβάνεται η επαίσχυντη πράξη των χουντικών του 1967;

Τα πολλά δισ. που ξοδεύονται για συνδρομή στο ΝΑΤΟ και άχρηστους για την άμυνα εξοπλισμούς συμβάλλουν ή όχι στη φτωχοποίηση του λαού μας; Ναι!

Στα δύσκολα θα μας προστατέψουν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ; Οχι!

Αυτό έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Επομένως, σήμερα οι εργαζόμενοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, χρειάζεται να καταδικάσουν τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του αμερικανοΝΑΤΟικού τόξου, που ευθύνονται για όλα τα παραπάνω. Να απαιτήσουν το κλείσιμο των βάσεων, την έξοδο από τις λυκοσυμμαχίες. Κανένας στρατιωτικός, αξιωματικός ή οπλίτης έξω από τα σύνορα. Ρήξη και σύγκρουση με την αστική τάξη. Αλλος προσανατολισμός στην οικονομία, με κεντρικό – επιστημονικό σχεδιασμό, με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ. Γι’ αυτό, μετά και τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, που οδηγούν σε περαιτέρω κλιμάκωση της ΝΑΤΟικής επιθετικότητας εναντίον των λαών, αλλά και όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χρειάζεται ενίσχυση του ΚΚΕ στους καθημερινούς αγώνες και στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν.

Συμπόρευση λοιπόν με το ΚΚΕ, ώστε να έρθουν τα πάνω κάτω και να βγουν επιτέλους στην επιφάνεια οι «από κάτω».