Αλυκές Μεσολογγίου: Χρώματα κάθε είδους και ένα τοπίο που μοιάζει σεληνιακό (Photos)

Εξαιτίας των απαγορεύσεων για τον κορωνοϊό το μουσείο ξεκίνησε ουσιαστικά τη λειτουργία του τον Μάϊο του 2021. «Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση, σε ένα τετράμηνο ξεπεράσαμε τους 4.000 επισκέπτες. Δείχνει ακριβώς το ενδιαφέρον που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα για τα παραδοσιακά προϊόντα αλλά και την τάση των ανθρώπων να κάνουν κάτι παραπάνω στις διακοπές τους από ένα απλό μπάνιο στη θάλασσα», λέει ο κ. Κορδώσης.

Η επιτυχία της έκθεσης, αλλά και η γενικότερη αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τα παραδοσιακά προϊόντα είχε και επιχειρηματικό αντίκτυπο. Ντόπιοι ίδρυσαν βιοτεχνίες στις οποίες συσκευάζουν και πωλούν το αλάτι Μεσολογγίου ή μείγματα με βάση αυτό. «Εμείς πουλάμε το αλάτι σε ανεπεξάργαστη μορφή, σε διάφορα μεγέθη, όλη η δουλεία γίνεται στο χέρι» λέει ο Λάμπρος Φλώρος ο οποίος μαζί με τα παιδιά του ίδρυσαν μια βιοτεχνία αλατιού το 2012. «Το προϊόν του ανεπεξάργαστου αλατιού είναι πολύ ανώτερο από τα κοινά αλάτια του εμπορίου».

Ο κ. Φλώρος αποδίδει την επιτυχία της επιχείρησης στο ίδιο το προϊόν. «Τη διαφορά την καταλαβαίνει και ένας μη εκπαιδευμένος ουρανίσκος. Αλλά υπάρχει η βασική διαφορά του χρώματος. Το αλάτι, αντίθετα με την αντίληψη που έχουμε όλοι, δεν είναι άσπρο. Το χρώμα διαμορφώνεται από τις καιρικές συνθήκες. Μπορεί να είναι διάφανο, κρυστάλλινο. Μπορεί να είναι κάτασπρο, μπορεί να έχει κάποια απόχρωση. Το κάτασπρο χρώμα είναι αποτέλεσμα του ψησίματος και του τριψίματος. Άλλος τρόπος να καταλάβει κανείς αν το αλάτι έχει υποστεί επεξεργασία ή όχι είναι το μέγεθος του κρυστάλλου. Τα αλάτια που έχουν ψηθεί και τριφτεί θα έχουν το ίδιο μέγεθος.

Στις αλυκές Μεσολογγίου, το αλάτι παράγεται με μία μέθοδο γνωστή από την αρχαιότητα. Η περίοδος της παραγωγής ξεκινά από Μάρτιο/Απρίλιο και διαρκεί έως το τέλος του Οκτωβρίου. Το νερό της θάλασσας εξατμίζεται από τον ήλιο και το άνεμο και μένει το αλάτι. Στις αλυκές δημιουργούνται τεχνητές λεκάνες με νερό της θάλασσας.

Την άνοιξη και το καλοκαίρι το νερό θερμαίνεται και σιγά σιγά στεγνώνει, οι υψηλές θερμοκρασίες και οι άνεμοι έχουν κάνει τη δουλειά τους. Αφού περάσει πρώτα από διάφορες δεξαμενές για λόγους «φιλτραρίσματος» στο τέλος του καλοκαιριού, το γεμάτο αλάτι θαλασσινό νερό μεταφέρεται στα αλοπήγια, τα τηγάνια. Εκεί το νερό στεγνώνει τελείως και τον Σεπτέμβριο αρχίζει η συγκομιδή. Το αλάτι μετά πλένεται με θαλασσινό νερό και μεταφέρεται σε υπαίθριες αποθήκες. Δηλαδή τους λόφους αλατιού που εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες.

Αφρίνα, ο ελληνικός ανθός αλατιού

Στις αλυκές του Μεσολογγίου υπάρχει και η μόνη ελληνική παραγωγή ανθού αλατιού ή fleur de sel καθώς διεθνώς το προϊόν είναι γνωστό με τη γαλλική ονομασία. «Οι ιδιαίτερες καιρικές συνθήκες της λιμνοθάλασσας είναι αυτές που παίζουν και εδώ τον ρόλο τους. Το νερό είναι ρηχό και ζεστό, υπάρχει ελάχιστο κύμα και μέτριοι άνεμοι. Στην επιφάνεια των αλοπηγίων, των τηγανιών, φτιάχνεται μια λεπτή κρούστα του πρώτου αλατιού. Σιγά σιγά, με τον άνεμο, η κρούστα αυτή θα παρασυρθεί και θα φτάσει σαν αφρός στις όχθες των τηγανιών» λέει ο κ. Φλώρος. «Για αυτό άλλωστε ο ελληνικός ανθός αλατιού λέγεται «αφρίνα». Όταν αυτός ο αφρός στεγνώσει, συλλέγεται αποκλειστικά και μόνο με το χέρι από εξειδικευμένους εργάτες με ξύλινα εργαλεία. Είναι το μόνο κομμάτι των εργασιών στις αλυκές που γίνεται ακόμα ατομικά και χειροκίνητα, με μια ιδιαίτερη τεχνική», λέει ο κ. Φλώρος.

Η συγκομιδής της αφρίνας είναι η πρώτη συγκομιδή κάθε χρόνο. Μόλις τελειώσει το μάζεμά της, αρχίζει το μάζεμα του αλατιού, με μηχανήματα αυτή τη φορά. Σύμφωνα με τον κ. Φλώρο η αφρίνα του Μεσολογγίου είναι ανώτερη από το γαλλικό fleur de sel «αλλά όπως και σε άλλα θέματα και εδώ πρέπει να γίνει δουλειά στο θέμα του μάρκετινγκ».