Διαγνώστηκες με αυτοάνοσο: Να θυμάσαι ότι δεν είσαι η ασθένειά σου

Η διάγνωση για ένα αυτοάνοσο –ή άλλο– νόσημα δε θα πρέπει να προσδιορίζει τη ζωή σου. Αυτό το κάνεις εσύ!

• Πάσχετε από αυτοάνοσο νόσημα”, “Η λειτουργία του ανοσοποιητικού σας είναι εσφαλμένη”, “Επιτίθεστε στον οργανισμό σας”, “Μην αγχώνεστε”, “Οι ασθενείς με αυτοάνοσα αυξάνονται”. Φράσεις που ακούγονται συχνά και επανέρχονται κάποιες φορές με δριμύτητα στο νου όσων έχουν διαγνωστεί με αυτοάνοσο νόσημα.

Μία ασθένεια δεν μας προσδιορίζει τη ζωή
Πολλοί άνθρωποι με αυτοάνοσα νοσήματα δεν “πάσχουν”, αλλά επιλέγουν να ζουν με ποιότητα και να απολαμβάνουν τη ζωή τους. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, που απευθύνονται στον ψυχοθεραπευτή όχι απλώς δεν είναι “ασθενείς”, αλλά παρουσιάζονται ιδιαίτερα “σθεναροί” κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας, όταν χρειάζεται να “βάλουν πλάτη” για να μην οριστούν από το αυτοάνοσο νόσημα, αλλά να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους. Αρκετοί θεραπευόμενοι που έχουν διαγνωστεί με αυτοάνοσο, κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας, επεξεργάζονται, εκτός από τις δυσκολίες που προκύπτουν από την ίδια τη νόσο, την ενοχή που φέρουν ότι εκείνοι προκαλούν τη φθορά. Μοιάζει σαν ο ίδιος τους ο εαυτός να τους “κουνάει το δάχτυλο” και να τους μαλώνει (“επιτίθεσαι στον εαυτό σου”). Η αιωρούμενη σκέψη ότι έχουν προκαλέσει κακό στο σώμα τους είναι πολλές φορές ανασταλτική της εξέλιξής τους. Οι διάφοροι ψυχολογίστικοι σχολιασμοί δε, όπως “επιτίθεστε στο σώμα σας, γιατί έχετε πεσμένη ψυχολογία”, είναι τουλάχιστον ανήθικοι όταν γίνονται.

“Σκέψου θετικά”, αυτή η μάστιγα
Η υπερτροφική παρουσία του motto “Σκέψου θετικά” και οι συμβουλές των γύρω “ειδικών”, όπως “Μην αγχώνεσαι, κάνεις κακό στον εαυτό σου”, “Έλα τώρα, μη στενοχωριέσαι, θες να καταλήξεις με κανένα αυτοάνοσο από το άγχος;”, κάθε άλλο παρά βοηθούν. Το να λες σε κάποιον συνεχώς να μην αγχώνεται είναι σαν να του προκαλείς ένα επιπρόσθετο φορτίο και εντέλει καταλήγει να αγχώνεται επειδή αγχώνεται. Είναι τουλάχιστον ανέντιμο να ζητάς από κάποιον να μη νιώθει θλίψη, όταν, για παράδειγμα, χάσει την εργασία του ή όταν η νόσος τού προκαλεί δυσκολίες που φυσικά και θα ευχόταν να μην είχε. Το να προτείνεις σε κάποιον να ζήσει σε ένα ροζ σύννεφο και να κάνει πως δε βλέπει τη δυσκολία είναι ένα “κουκούλωμα” που κρατάει πίσω τους ανθρώπους.

“Δεν ΕΙΜΑΙ το αυτοάνοσό μου”
Ο ψυχοθεραπευτής, αναγνωρίζοντας το δύσκολο, καλεί τον θεραπευόμενο να προχωρήσει πέρα από αυτό. Η φθορά και η ασθένεια είναι υπαρκτές, αυτό δε σημαίνει όμως ότι ορίζουν τη ζωή μας. Είμαστε πολλά παραπάνω από το αυτοάνοσό μας. Το να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε τη
δυσκολία, τη νόσο και τη φθορά και να προχωρήσουμε μαζί τους είναι το ζητούμενο στην ψυχοθεραπεία. Οφείλουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας τρυφερά και όχι σαν αυτόν που σφάλλει ή αγχώνεται και καταστρέφει, ανθρώπινα, αναγνωρίζοντας τη δυσκολία που επωμίζεται από τη νόσο, αλλά και με την ομορφιά και τη δύναμη του να ορίζει το ποιος είναι.

Το άγχος και η βαθιά επιθυμία για ζωή
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει μετά τη διάγνωση του αυτοάνοσου είναι ο άνθρωπος μπροστά στην πραγματική απειλή που φέρνει η νόσος να αναδιπλωθεί και να καταλήξει να φοβάται να ζήσει. Η νόσος συχνά καταλαμβάνει πολύ χώρο, το πρόσωπο ενδέχεται να ταυτιστεί με αυτήν και η ζωή του να ορίζεται από αυτήν. Πολλά από τα συμπτώματα άγχους που παρουσιάζονται στους θεραπευόμενους προέρχονται από τη βαθιά και γνήσια επιθυμία τους για ζωή. Ο πατέρας με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, που δυσκολεύεται να τρέξει με το παιδί του, είναι κι εκείνος που το παρηγορεί όταν κλαίει… Η μητέρα που ταλαιπωρείται από τη Χασιμότο είναι η στοργική σύντροφος και η σωστή επαγγελματίας, είναι η κόρη που φροντίζει τους γονείς της και η έμπιστη φίλη… Και το μόνο βέβαιο είναι ότι δε χρειάζονται το ύποπτο βλέμμα όταν αγχώνονται ή στενοχωριούνται, ούτε την ενοχή που τους καθηλώνει. Αντίθετα, τους αντιστοιχεί σεβασμός και ειλικρινής εμπιστοσύνη ότι θα πάρουν την ευθύνη να ορίσουν τη ζωή τους πέρα από τη δυσκολία της νόσου.

 

shape.gr