Δράμα

Καλό το καλαμπούρι και ο χαβαλές με τα μέτρα και όλα τα περίεργα (άλλωστε, αν δεν το διακωμωδήσουμε και λίγο, θα τρελαθούμε), υπάρχουν, όμως, ορισμένες καταστάσεις που είναι πραγματικά τραγικές.

• Και γίνονται ακόμη πιο τραγικές, όταν έρχεται η πολιτεία να μεγιστοποιήσει το δράμα.

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει και δεν θα κρίνω. Καταλαβαίνω ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι και τα παιδιά, τα αδέρφια, τα εγγόνια που έχουν μεγαλώσει με τα παραμύθια και τις καραμέλες του παππού, …στην κηδεία του οποίου δεν μπορούν, τους είπαν, να πάνε!

Μέχρι 9 άτομα το όριο στις τελετές, δηλαδή…ούτε το τελευταίο αντίο. Και να ζει, μετά ο εγγονός, με την ενοχή του «δεν ήμουν εκεί».

Τραγικό.

Όσο τραγικό το να λες στον ηλικιωμένο που ζει σε κάποιο ίδρυμα, που μετράει τις αναπνοές μέχρι πότε θα πάει το παιδί να τον επισκεφθεί, …ότι… δεν θα πάει. Ποιος κορωνοϊός; Τον σκότωσες τον άνθρωπο… Αυτό έχει να ελπίζει, αυτό έχει να περιμένει. Για αυτό ζει.

• Κι αν αυτά μοιάζουν ακραία, …δεν είναι μήπως τραγικό το να ξυπνά ο άλλος νωρίς το πρωί, έτσι όπως έκανε χρόνια και χρόνια για να πάει στη δουλειά του …και να πρέπει πλέον να μείνει στο σπίτι να κοιτάζει τον τοίχο απέναντι; Και τι να του πει; Και ποια απάντηση να περιμένει, αφού, κατά κανόνα, ο τοίχος απέναντι δεν έχει λαλιά.

Κι όταν αποκτά, δεν είναι, συνήθως, καλή συντροφιά.

 

«Agrinio 365» Media Group | Φώτης Μπερίκος