Καλύβια Αγρινίου: Κάποτε ήταν μια βιοτεχνία νημάτων (Photos)

Το παλιό κτίριο που στέγαζε κάποτε τη μικρή βιοτεχνία νημάτων του Ευθύμιου Αθ. Χρυσικού, παραμένει κλειστό εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, ένα κτίριο που βρίσκεται στη νότια πλευρά του χωριού μας.

Το κτίριο είναι ισόγειο και μονόρωφο, από μπετόν, κτισμένο με τούβλα, με εσωτερική σκάλα που οδηγούσε στο γραφείο-λογιστήριο, ενώ εξωτερικά υπάρχει διπλή σειρά παραθύρων και ένας υπερυψωμένος εξώστης πάνω από την κύρια είσοδο. Στον προαύλιο χώρο υπάρχει εξωκλήσι που έφτιαξε ο ιδιοκτήτης, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο.

Σύμφωνα με τις περιγραφές ανθρώπων που εργάστηκαν εκεί, η νηματουργία ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1965 και επεξεργάζονταν βαμβάκι και μαλλιά προβάτων από τα οποία δημιουργούσε νήματα που προωθούνταν χονδρικώς ή σε λιανικές τιμές, στο μαγαζί νημάτων του ιδιοκτήτη, σε τοπικές επιχειρήσεις του Αγρινίου, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Στη βιοτεχνία απασχολούνταν ο Ευθύμιος Αθ. Χρυσικός (1938-2007) από το Αγρίνιο, η μητέρα του Ελένη Χρυσικού, η 16χρονη Ειρήνη Κοντογιώργου, η Ειρήνη Κουμπή, ο Γιώργος Κοντογιώργος σε γενικά καθήκοντα και οδηγός, ενώ στο γραφείο εργάζονταν ένας λογιστής.

Όπως μας περιγράφει ο Θανάσης Ευ. Χρυσικός, «…μέσα στο χώρο υπήρχαν διάφορες μηχανές, όπως δυο στριφτάρια 100 κεφαλών, ένα στριφτάρι 40 κεφαλών που έβγαζε ¨ξύλινα¨ νήματα, δυο μηχανές ¨Λανάρες¨ που έβαζαν το νήμα μέσα και μια μηχανή που την ονόμαζαν ¨Λύκος¨ η οποία έξυνε το μαλλί, το άνοιγε και κατόπιν πήγαινε στις ¨Λανάρες¨ για να το αραιώσουν. Μετά το μαλλί τοποθετούνταν σε μηχάνημα που το έκοβε σε 10 τεμάχια και το τύλιγε πάνω σε ένα ειδικό ξύλο. Τέσσερα τέτοια ξύλα τροφοδοτούσαν τη μηχανή με τις 40 κεφαλές. Μετά το επεξεργασμένο προϊόν έμπαινε στο στριφτήριο για να γίνει νήμα. Με άλλο μηχάνημα το νήμα μετατρέπονταν σε βάντες.

Επίσης υπήρχε βαφείο με καζάνια και καυστήρα, όπου με τεχνητά χρώματα, βάφονταν σε διάφορες αποχρώσεις τα νήματα.

Ο Ευθύμιος Αθ. Χρυσικός, λόγω της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης στην κλωστοϋφαντουργία, στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, αναγκάστηκε να «κλείσει» την επιχείρησή του η οποία έκτοτε δεν ανέκαμψε ποτέ…

Οι μηχανές εγκαταλείφθηκαν με τα χρόνια και κατέληξαν τελικά να γίνουν «σκραπ» σε μάντρες για παλιοσίδερα…

Σήμερα το επιβλητικό κτίριο, στέκει «σιωπηλό» και απόμακρο στην άκρη του χωριού μας, περιμένοντας κάποιον που θα το νοικιάσει ή θα το αγοράσει από τους ιδιοκτήτες του, και θα του ξαναδώσει «πνοή»…