Οι μάσκες, τα παιδιά…και οι γονείς τους

Τα παιδιά μια χαρά προσαρμόζονται. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως και εντελώς απροσάρμοστοι είναι οι γονείς.

• Όλη αυτή η φασαρία, μαζί και οι κραυγαλέες ανοησίες για τα τσιπάκια, τα κουρκουμπίνια κτλ κτλ, η οποία και είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και θα ενταθεί, λογικά, όσο πλησιάζουμε στο άνοιγμα των σχολείων, τελικά…ποιον εξυπηρετεί, αν όχι αποκλειστικά και μόνο τις εμμονές ορισμένων (δυστυχώς όχι λίγων) γονέων, που με τον τρόπο αυτό προσπαθούν, τάχα, να κάνουν τι;  Να δικαιολογήσουν το ρόλο τους;

Και το λέω διότι βλέπω ακούω και διαβάζω ατέλειωτα κατεβατά (συνήθως χρειάζεται «αποκρυπτογράφηση» πρώτα) σε αμέτρητα προφίλ γονέων, που ποτέ δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν μισό σχόλιο για την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας, για τα ουσιαστικά προβλήματα που υπάρχουν και που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους στην καθημερινότητά τους στη σχολική ζωή.

Δεν λέω ότι ως γονείς δεν ενδιαφέρονται ή ότι δεν αγωνιούν. Την ανάγκη όμως να εκφράσουν αυτή την αγωνία για τις υποδομές, τα βιβλία και το περιεχόμενό τους, για το εκπαιδευτικό προσωπικό ενδεχομένως, για τον τεχνικό εξοπλισμό και για τόσο και τόσα άλλα, δεν την είδα αποτυπωμένη στα social media, όπως φυσικά δεν είδα όλη αυτή την αγανάκτηση και την οργή.

Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στο σύνολο, αλλά στις γνωστές ψεκασμένου τύπου σαχλαμάρες.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θέλω, εν κατακλείδι να πω, είναι ότι τα παιδιά μια χαρά θα προσαρμοστούν.

Τα παιδιά μαθαίνουν, ξέρουν να ακούνε, καταλαβαίνουν.

Οι μεγάλοι, πάλι, …ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Τόσοι μήνες πέρασαν και ακόμη δεν μάθαμε να κρατάμε 2 μέτρα απόσταση ή να φοράμε (σωστά) τη μάσκα.

Οι μεγάλοι, ως ξερόλες, γίναμε όλοι γιατροί, λοιμωξιολόγοι, …πανεπιστήμονες.

Και να σκεφτεί κανείς ότι το ζητούμενο εδώ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πώς δεν θα καταλήξουμε σε καμιά ΜΕΘ διασωληνωμένοι…