Θεοφάνεια στη Ναύπακτο – Δεκαετία ’50: Ψάχνοντας το σταυρό που χάθηκε

Θεοφάνεια…

• Τι «κακοσημαδιά» και ΄κείνη! Των Φώτων ήταν, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950. Πέταξε από τη βόρεια- κεντρική σκάλα του λιμανιού- ο Δεσπότης τον Σταυρό ν’ αγιάσει τα νερά. Μεταλλικός ο Σταυρός- έλεγαν πως ήταν χρυσός- έπεσε δυο φορές δεμένος με λευκή καρδέλα και την τρίτη φορά λυτός. Βουτήξαν τα παλληκαράκια να τον πιάσουν μα δεν τον έβρισκαν πουθενά. Χάθηκε! Χασομερήσανε κάμποσο βουτώντας και ξαναβουτώντας, τίποτα! Μια βουή, μια στεναχώρια, μια αναστάτωση σκέπασε τη Ναύπακτο.

Τις επόμενες μέρες, ήρθε καΐκι μεγάλο- σαν αυτό των σφουγγαράδων- με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Δύτης με σκάφανδρο και όλα τα σχετικά της εξάρτησης «περπάτησε» τον βυθό. Άκαρπες οι προσπάθειες! Μετά από σαράντα μέρες, ένα από τα παιδιά που είχαν βουτήξει, ο Γιάννης Ταμπαξής, ονειρεύτηκε πως ο Σταυρός είναι εκεί και περιμένει! Προσπάθησε, ξαναπροσπάθησε και τον βρήκε. Ήταν καρφωμένος στη βάση της κολόνας, στη σκάλα. Τον ανέσυρε και τον παρέδωσε στον Δεσπότη, παίρνοντας την ευλογία. Από τότε ο Σταυρός είναι ξύλινος, δεμένος με καρδέλα και ο Αγιασμός γίνεται από τη νότια σκάλα.

Ο κόσμος ησύχασε, γιατί το περιστατικό είχε ερμηνευτεί ως κακός οιωνός. Τι συμφορές να προμηνύονταν… Οι μνήμες από την περασμένη τραγική δεκαετία, ήταν ακόμη νωπές και πονούσαν. Όπως τότε…

Τα Θεοφάνεια του 1940

Ο Σταυρός χάθηκε!

Ένας μουγγός- λούστρος στο επάγγελμα-πλήρωσε βουτηχτή να ψάξει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κόσμος προσευχόταν και έκλαιγε. Κακό σημάδι, είπαν. Εκείνη τη χρονιά κηρύχτηκε ο πόλεμος, ακολούθησε η κατοχή και ο εμφύλιος! Πως να ξεχαστούν όλα τούτα… Χρόνια πολλά Πατριώτες με υγεία, φώτιση και κανονικότητα.

Η φωτογραφία είναι από τον εορτασμό των Θεοφανίων το 1951. (Αρχείο: Ντένα Τριανταφύλλου)

Επίσκοπος Ναυπάκτου: Χριστοφόρος Αλεξανδρόπουλος

Μάρθα Ασημακοπούλου