Για τις υπερωρίες

Να γίνουν όσες συνεδριάσεις χρειάζεται, να γίνουν όσες ενέργειες πρέπει και προς όποια κατεύθυνση πρέπει, να πληρωθούν επιτέλους οι εργαζόμενοι…και να τελειώσει κάποια στιγμή το καλαμπούρι.

• Ειλικρινά αυτή η συζήτηση με ξεπερνά.

Και αφήνω κατά μέρος το διαδικαστικό σκέλος. Είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα: όποιος δουλεύει να αμείβεται. Για όσο δουλεύει. Ούτε μια ώρα παραπάνω ούτε και μια ώρα λιγότερο, όμως.

Και να δούμε κάποια στιγμή, σε ρεαλιστική βάση, η οποία θα εδράζεται στην κοινή λογική και ενδεχομένως σε μια μελέτη που μπορούν και πρέπει να κάνουν οι ίδιες οι υπηρεσίες, σε συνεργασία με κάποιον ανεξάρτητο φορέα, για ευνόητους λόγους, ποιοι, σε ποιους τομείς και σε ποια έκταση χρειάζεται να εργάζονται πέραν του ωραρίου.

Καθαρά και έντιμα.

Έτσι και τόσο, που να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο σε κανέναν να πει οτιδήποτε. Ούτε απ’ την μια πλευρά ούτε από την άλλη.

Είναι δύσκολο; Είναι, μήπως, παράλογο;

Αυτονόητα πραγματάκια, νομίζω, λέω ξανά.

Ότι θα κάναμε, δηλαδή, όλοι μας, αν επρόκειτο για το δικό μας μαγαζί.

Το θέμα εδώ είναι ότι κάποιοι έχουν εκλάβει την υπηρεσία ως «μαγαζί», …ενώ κάποιοι άλλοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν είναι ξένο μαγαζί…

 

«Agrinio 365» Media Group | Φώτης Μπερίκος