Απ’ τη μπομπότα ως το croissant, ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. δρόμος

Μαθαίνω ότι είναι της μοδός τελευταία η μπομπότα, το άλλοτε ταπεινό και περιφρονημένο καλαμποκόψωμο, το οποίο και κράτησε ζωντανούς κάποια εποχή, όχι και τόσο μακρινή τους γονείς και τους παππούδες μας.

• Ήταν τότε που τίποτε άλλο δεν υπήρχε, αφού ακόμη και τα τρόφιμα τα έπαιρναν οι Γερμανοί για το στρατό κατοχής.

Οι φτωχοί και πεινασμένοι Έλληνες, ανακάτευαν το χυλό του καλαμποκάλευρου με ότι είχε ο καθένα στο κελάρι του και επινοούσαν διάφορα, επιστρατεύοντας αυτό που διέθεταν σε απεριόριστο βαθμό εκείνη την εποχή: τη φαντασία και τη δημιουργικότητα.

Αυτά ήταν και η σωτηρία τους.

Μέρες που έρχονται, …το θυμήθηκα. Και μαζί θυμήθηκα το ψωμάκι με το λάδι και το τυρί, με το οποίο οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι μας μεγάλωσαν.

Ή, σε άλλη εκδοχή, για τα πιο δύσκολα παιδιά, ψωμί με λάδι και κολλημένη πάνω του η ζάχαρη.

Και λίγο μετά, …ήρθε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.! Και καλώς ήρθε και απολύτως απαραίτητο ήταν. Φτάσαμε έτσι και στα χρόνια του εκσυγχρονισμού, για να γίνει η μπομπότα …κρουασάν!

Το οποία συχνά καταλήγει στα σκουπίδια, όπως είναι.

• Με τη μπομπότα και με το ψωμοτύρι, πάντως, ένα «δόξα τω Θεώ» το έλεγαν οι άνθρωποι.
• Σήμερα, πάλι, που όλα τα καλά τα έχουμε,… «καντήλια» ακούμε μόνο.

Και, δεν ξέρω: μήπως τελικά χρειαζόμαστε ένα χαστούκι, για να μάθουμε ξανά να εκτιμάμε και να σεβόμαστε;

Μήπως, μ’ αυτά και με τ’ άλλα, η ιστορία μας φωνάζει από μακριά, αλλά δεν την ακούμε;  

«Agrinio 365» Media Group | Φώτης Μπερίκος