To μήνυμα του Πρύτανη Χρήστου Μπούρα για τις Εορτές του Πάσχα

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστος Μπούρας στέλνει το δικό μήνυμα για τις Εορτές του Πάσχα:

• «Το Πάσχα, η μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, έφτασε φέτος μέσα σε μια μοναδική συγκυρία που μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε και να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου έννοιες συνυφασμένες με τη βαθύτερη ουσία του και, συγχρόνως, δομικά συστατικά της ανθρώπινης συνθήκης. Το Πάσχα του 2021, η γιορτή των Παθών, της Σταύρωσης και της Ανάστασης διασταυρώνεται, εν μέσω της πανδημίας, με το πάγιο αίτημα για Ελευθερία που φέτος προβάλλεται ακόμη πιο έντονα στο φαντασιακό του Έλληνα, χάρη στην επέτειο των 200 χρόνων από την Απελευθέρωση της χώρας μας. Μέσα στις συνθήκες της παρατεταμένης βαθιάς κρίσης – υγειονομικής, οικονομικής, πολιτισμικής, ηθικής – που αποκάλυψε με τρόπο επώδυνο τη σαθρή διαχείριση του άλλοτε λαμπρού οικοδομήματος του Δυτικού πολιτισμού, καλούμαστε και φέτος να ζήσουμε με το συναίσθημα ή με τη σκέψη – ανάλογα με την πίστη μας – το υπέρτατο γεγονός του θείου πάθους, για να γίνουμε μέτοχοι των λυτρωτικών παθών και της δόξας του Χριστού. Που σημαίνει ότι καλούμαστε να αναστοχαστούμε την ύπαρξή μας στη βάση εννοιών που υφαίνουν την ουσία του Μυστηρίου του Πάσχα: πάθη, σταύρωση αλλά και Ανάσταση, δηλαδή ελπίδα, αγάπη, αλληλεγγύη. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και οι επιτάφιοι θρήνοι της Μεγάλης Παρασκευής, που προηγούνται της Ανάστασης είναι γεμάτοι ελπίδα και βεβαιότητα για την Ανάσταση και τη νίκη, στη βάση ενός υπέρτατου αγαθού που μας ενώνει, της μόνης συμπαντικής συνθήκης που έχει τη δύναμη να αφομοιώνει και να υπερβαίνει όλες τις εκφάνσεις της ετερότητας: της αγάπης.

Το φετινό Πάσχα ας γίνει αφορμή κριτικού αναστοχασμού και αντιμετώπισης της Ιστορίας ως διαδικασίας μάθησης και μετασχηματισμού για επιστροφή όχι στην κανονικότητα αλλά στη χαμένη μας «αθωότητα», με στόχο τον επαναπροσδιορισμό της ύπαρξής μας. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος μυθοποίησε και εξιδανίκευσε τη λογική και την επιστήμη, αδιαφορώντας για το «άλογο» στοιχείο της ύπαρξής του, που καλλιεργεί την ενσυναίσθηση. Έχασε την ευεργετική «αθωότητα» που συντηρεί την εσωτερική ελευθερία, βάση της υγιούς ανάπτυξης, προσωπικής και συλλογικής. Η βαθιά κρίση που βιώνουμε, αποτέλεσμα της κυριαρχίας ενός κυνικού ατομισμού και μιας μηχανιστικής πια κατανάλωσης προϊόντων και «εμπειριών» ας μας στρέψει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη σημασία της συλλογικής ευθύνης και της αλληλεγγύης. Γιατί όπως μας διδάσκει η ποίηση, η αγάπη είναι η απόδειξη της ύπαρξής μας:

Δεν έχω, Κύριε, παρά λίγη μονάχα αγάπη και οργή που μου απόμειναν,
να ξαναχτίσω απ’ την αρχή τα σύνορα
Και μέσα τους να ορίσω μια ζωή ελάχιστη
Κρίκο στην αλυσίδα, Κύριε, του άπειρου, εγώ ο ταπεινός
που ταπεινώθηκα».

Καλή Ανάσταση!