Το παλιό μου σχολείο

Ακολουθώντας τη μοίρα εκατοντάδων άλλων πέτρινων «παλιών σχολείων», το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό στέκει σήμερα σαν απομεινάρι του χρόνου, να αναπολεί ίσως τις παιδικές φωνές που άλλοτε του έδιναν ζωή και ταυτότητα, να στοιχειώνει παράλληλα τα όνειρα των σύγχρονων κατοίκων.

• Δεν έχει σημασία το όνομα του χωριού. Άλλωστε, είναι δεκάδες τα χωριά στο Δήμο Αγρινίου -και όχι μόνο- το όνομα των οποίων θα μπορούσε κάλλιστα να προστεθεί.

Δυστυχώς, στα χρόνια του εκσυγχρονισμού και της προόδου, το χωριό είδε τον πληθυσμό του να συρρικνώνεται, τα παιδιά να «εξαφανίζονται» και την εικόνα του να ξεθωριάζει. Σήμερα υπάρχουν μια χούφτα άνθρωποι, που αδιάφορα κι αυτοί ρίχνουν το βλέμμα στο παλιό Δημοτικό Σχολείο, μη έχοντας ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να αφεθούν στους ήχους και στις εικόνες που κουβαλά αυτό το πλούσιο σε ιστορία και αναμνήσεις τόσο όμορφο κτίριο.

Ένα κτίριο «φάντασμα» πλέον, η χρησιμότητα του οποίου περιορίζεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, καθώς, η παλιά πόρτα ανοίγει μόνο για να υποδεχθεί τους ψηφοφόρους για την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.

Ωστόσο, οι κάτοικοι του χωριού έχουν και άλλα δικαιώματα. Και άλλες ανάγκες. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι αποτελεί ύψιστη προσβολή να τους αντιμετωπίζουν οι κάθε λογής αρμόδιοι όχι ως πολίτες, αλλά ως ψηφοφόρους μόνο.

Το παλιό σχολείο, λοιπόν, πρέπει επιτέλους να αναζητήσει τον καινούριο του ρόλο. Ναι, να εξυπηρετεί τις ανάγκες ως εκλογικό κέντρο, όταν χρειάζεται, αλλά, όπως ακριβώς έχει συμβεί σε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις σε όλη την επικράτεια, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, να αναδειχθεί σε σημείο πολιτιστικής – πνευματικής αναφοράς και συνάντησης για τους λιγοστούς κατοίκους της Κοινότητας, που, θα επαναλάβουμε, έχουν κι αυτοί δικαιώματα και ανάγκες.

• Τα χρηματοδοτικά εργαλεία σήμερα υπάρχουν. Και τα αναπτυξιακά προγράμματα, που εύκολα μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν, ώστε να συντηρηθεί, να διασωθεί και να αναδειχθεί το πέτρινο κτίριο, λειτουργώντας ενδεχομένως ως ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο.

Για παράδειγμα, στους χώρους του θα μπορούσε να φιλοξενηθεί παράρτημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, λέσχη νεότητας, πνευματικό κέντρο. Μια σειρά από εκδηλώσεις, ημερίδες, δράσεις εθελοντισμού και αναβάθμισης του πολιτιστικού γίγνεσθαι, θα μπορούσε να βρουν το ιδανικό πεδίο ανάπτυξης στο συγκεκριμένο χώρο, αφού πρώτα, βεβαίως, γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις.

Χρειάζεται μελέτη, σχεδιασμός, χρηματοδότηση. Πάνω και πρώτα απ’ όλα, όμως, χρειάζεται η βούληση.

Το επί δεκαετίες εγκαταλελειμμένο κτίριο, πρέπει να ξαναγίνει το πιο ζωντανό κομμάτι του χωριού, σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο αυτή τη φορά.

Και για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα και κύρια να το θελήσουν, να το επιδιώξουν και ουσιαστικά να το προσπαθήσουν οι ίδιοι οι κάτοικοι του χωριού.