Ξέρω πολλούς…

Πάρα πολλούς. Και είναι όλοι τους δίπλα μας. Κοντά μας. Στη γειτονιά, στη δουλειά, στο σχολείο, στη διπλανή πόρτα. 

⇒ Δεν μπορούν να απομακρυνθούν πάνω από 100 χλμ απ’ το σπίτι τους γιατί δεν τους φτάνει η βενζίνη.

⇒ Δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι τις 15 του μήνα γιατί δεν τους φτάνουν τα λεφτά.

⇒ Δεν μπορούν να περάσουν έξω από την εφορία γιατί χρωστάνε τους φόρους που τους επιβάλλουν κάποιοι που δεν ξέρουν τι ζητάνε και από ποιους.

⇒ Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ασανσέρ για να μην δουν τον διαχειριστή στον οποίο χρωστάνε κοινόχρηστα από πέρυσι.

⇒ Δεν μπορούν να τηλεφωνήσουν γιατί τους το έχουν κόψει.

⇒ Δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις ή το ενοίκιο του σπιτιού τους γιατί είναι άνεργοι.

⇒ Δεν μπορούν να πληρώσουν το φροντιστήριο του παιδιού τους γιατί δεν έχουν από ποιον άλλον συγγενή ή φίλο να δανειστούν.

⇒ Δεν μπορούν να πάνε στο γιατρό γιατί είναι ανασφάλιστοι…

Κι όμως δεν βρίζουν, δεν χτυπάνε, δεν προπηλακίζουν, αντιθέτως, κάνουν σχέδια, διαχειρίζονται τη φτώχεια τους και προσπαθούν να οργανώσουν και να βελτιώσουν τη ζωή τους.

♦ Άσε που συχνά – λόγω χρεών – δεν κυκλοφορούν ελεύθεροι. Προφανώς κάποιοι κρίνουν ότι με άδειες τσέπες είναι… επικίνδυνοι να κυκλοφορούν δίπλα σε εκείνους που δέρνουν, απειλούν και εκμεταλλεύονται την ανέχεια και την αγωνία μας.

Ακριβή Κούκη