«40 χρόνια Δη.Πε.Θε. Αγρινίου»: Μια κουβέντα με την Άννυ Τσιτσιμελή

Από την επετειακή έκδοση – Πρόγραμμα του Δη.Πε.Θε. Αγρινίου για τη θεατρική περίοδο 2022 – 2023, «40 χρόνια ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου: Ποίηση μέχρι τέλους»

• Μια κουβέντα με την Άννυ Τσιτσιμελή

– Τι θυμάστε από την περίοδο εκείνη, την πρώτη περίοδο που άνοιγε το δημοτικό θέατρο στην πόλη μας;

Α.Τ.: Θυμάμαι τη λαχτάρα, την αγωνία και τα ξενύχτια με συναντήσεις για ανταλλαγές απόψεων, ιδεών καθώς και προτάσεων. Επειδή επρόκειτο για ένα πρωτοπόρο και πρωτοεμφανιζόμενο εγχείρημα για την Ελλάδα, όπως καταλαβαίνετε, έπρεπε να χτιστεί εκ του μηδενός. Ναι, μεν, υπήρχε η «γνώση» του Στέλιου περί θεάτρου, αλλά δεν υπήρχε κανένα άλλο σχετικό υπόβαθρο σε όλη τη χώρα.

θυμάμαι, λοιπόν, ότι ξεκίνησε να αναζητά τρόπους προκειμένου να υλοποιήσει το όραμά του, το οποίο δεν ήταν άλλο από το να μυήσει τους συμπολίτες του στο μαγικό κόσμο του θεάτρου.

– Πόσο άλλαξε το αστικό τοπίο και η νοοτροπία του κόσμου, η δημιουργία ενός μόνιμου θεάτρου και ποιες αντιδράσεις είχαν οι πρώτες παραστάσεις;

Α.Τ.: θέλω να πιστεύω ότι η επίδραση της παρουσίας ενός μόνιμου θεάτρου, φέρνει μόνο θετικό πρόσημο σαν αποτέλεσμα.

Έτσι, οι παραστάσεις καθιερώθηκαν εξαρχής, ως ένα σημαντικό γεγονός στην πόλη μας. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και αγκάλιασε το θεσμό και τους συντελεστές. Επίσης, θυμάμαι ότι ξεκίνησε να αποτελεί θέμα συζήτησης και ανάλυσης το κάθε έργο που ανέβαινε σε στέκια του Αγρινίου.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι βοήθησε σημαντικά στο να αναπτυχθεί, κατά κάποιο τρόπο, μια διαφορετική κουλτούρα. Κατά τη γνώμη μου, ήταν εξίσου σημαντική η αντίστοιχη επιρροή που υπήρχε σε όλα τα χωριά του νομού όπου παίζονταν οι παραστάσεις.

Ο ενθουσιασμός και η θερμή υποδοχή που επεφύλασσε ο κόσμος στην κάθε παράσταση και στο κάθε χωριό, είναι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο. Δεν έλειπε κυριολεκτικά κανένας.

– Ο Στέλιος Τσιτσιμελής ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα που χαρακτήρισε μια ολό- κληρη εποχή της πόλης μας. Πώς ήταν σαν άνθρωπος και τι είδους πολιτικός ήταν;

Α.Τ.: Για μένα, ο Στέλιος ήταν πάνω απ’ όλα ο Άνθρωπος, ο στοχαστής που ονειρευόταν έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο ισότητας, αγάπης και ειρήνης. Αυτές τις αξίες υποστήριζε σε όλη του τη ζωή με λόγο και με πράξη.

Ήταν ένας άνθρωπος απλός, αλλά καθόλου απλοϊκός. Έθετε τον πήχη πάντα πολύ ψηλά και με ένα μαγικό τρόπο έβρισκε διεξόδους για να πετυχαίνει τους στόχους του. Ήταν λάτρης της εξέλιξης, της ανάπτυξης και της συνεχούς αναζήτησης είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο πολιτικής.

Με αυτά τα οράματα και τα προσόντα, λοιπόν, μπήκε και στο χώρο της πολιτικής. Επειδή είχε το αστείρευτο πάθος για τους αρχαίους φιλοσόφους, δε θα μπορούσε παρά να πιστεύει και να ελπίζει σε μια πολιτική εκείνων των εποχών.

Τα πρώτα του πολιτικά βήματα, ήταν σε τοπικό επίπεδο «σαν Δήμαρχος» κι έτσι η αντιμετώπιση της πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα ήρθε σε βάθος χρόνου.

Η ενσυναίσθηση που τον διέκρινε, τον βοηθούσε να αφουγκράζεται τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και λαμβάνοντας υπόψη πάντα τη γνώμη των ειδικών να προβαίνει στις κατάλληλες ενέργειες.

Έτσι, φτάσαμε στην ίδρυση του Δημοτικού Θεάτρου Αγρινίου που υπήρξε ο προπομπός ίδρυσης του Δη.Πε.Θε. στο τέλος του 1983 συνηγορούσης και της πολιτικής βούλησης εκείνων των χρόνων.

– Το θέατρο της πόλης μας ήταν ήδη Δημοτικό και μετά έγινε Δημοτικό Περιφερειακό. Πώς ήταν αυτό το πέρασμα;

Α.Τ.: Αν θυμάμαι καλά, όταν αποφασίστηκε η ίδρυση Δημοτικών Θεάτρων (Δη.Πε.Θε), τα πρώτα 9 θέατρα ιδρύθηκαν σε μεγάλα αστικά κέντρα της περιφέρειας, στα οποία υπήρχε κάποια στοιχειώδης υποδομή. Έτσι, η ίδρυση Δη.Πε.Θε. στο Αγρίνιο ήταν φυσικό να γίνει, επειδή είχε όλες τις προδιαγραφές σημαντικών επαγγελματικών υποδομών αλλά και τεχνικών στελεχών και, βέβαια, όλον τον αναγκαίο εξοπλισμό.

Επιπλέον, υπήρχε και επαγγελματική και θεατρική δραστηριότητα για κάτι τέτοιο.

– Μετά από τόσα χρόνια, τι είναι αυτό που σκέφτεστε για κείνη την εποχή; 

Α.Τ.: Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως εκείνα τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε υπήρχε όραμα, ελπίδα, διάθεση, δίψα για εξέλιξη και βελτίωση του ανθρώπου. Σε αντίθση με σήμερα που η κοινωνία μας έχει γίνει κυρίως υλιστική, με την τεχνολογία να δυσκολεύει τις σχέσεις πλέον, τα καθημερινά προβλήματα να πρωτοστατούν στη ζωή μας και να μην αφήνουν χρόνο για τις παλιές αναζητήσεις και όχι μόνο.

Η τεχνολογία είναι χρήσιμη αλλά όταν δεν αντικαθιστά και την Τέχνη.

Για να κλείσω θετικά, εύχομαι να γίνει η μεγάλη ανατροπή.

– Σας ευχαριστώ πολύ.

Α.Τ.: Κι εγώ.