Αγρίνιο: Την Κυριακή η παρουσίαση του φωτογραφικού έργου του Σπύρου Στάβερη στο «Photopolis»

Ο Σπύρος Στάβερης, την Κυριακή, 11 Σεπτεμβρίου 2022 (επομένη των εγκαινίων του φεστιβάλ) και ώρα 8 μ.μ. θα παρουσιάσει μεγάλο μέρος του έργου του στην Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου (πρώην Λαχαναγορά), σε ανοιχτή συζήτηση με το κοινό και συνομιλήτρια την Φωτεινή Παπαχατζή. 

• Είσοδος Ελεύθερη

Βιογραφικό

Ο Σπύρος Στάβερης Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μέχρι το 1974 έζησε στο Παρίσι και από τότε έως το 1985 μοίραζε τη ζωή του μεταξύ Παρισιού και Αθήνας, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Έχει ελληνική και γαλλική υπηκοότητα. Σπούδασε Ιστορία στο Παρίσι (Universite Paris VII και Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales). Από το 1989 εργάζεται ως φωτογράφος, κυρίως στον ελληνικό και ξένο Τύπο.

Αποσπάσματα από το Lifo, από συνέντευξή του στην Μερόπη Κοκκίνη:

«Δεν είμαι φωτογράφος του περιθωρίου, πρόκειται για παρεξήγηση. Είμαι μάλλον ένας φωτογράφος χωρίς ιδιότητες. Φωτογραφίζω την υπερβολή ως σύμπτωμα περισσότερο, είτε έχει να κάνει με τους κοσμικούς είτε με τους περιθωριακούς. Βέβαια, δεν πρόκειται για την ίδια υπερβολή. Όταν είσαι στο περιθώριο, δεν προσποιείσαι ότι ζεις, αλλά ζεις με το ένστικτο. Αυτό το βρίσκω πολύ πιο έντιμο, πιο κοντά στα ουσιώδη και πάντα θα με συγκινεί η αξιοπρέπεια της πτώσης…

Η φωτογραφία μου προσφέρει την ευκολία της χρονολογικής καταγραφής. Μου προσφέρει κι άλλα πράγματα, μια εξωστρέφεια που αλλιώς δεν την έχω καθόλου, ένα θάρρος που μπορεί να θεωρηθεί κάποιες φορές και θράσος και μια οργανική σχέση με τον κόσμο και την πόλη μου…

Στην Αθήνα είναι (ήταν) σχετικά εύκολο να ξεκινήσεις αυτό που θέλεις, μετά όμως χρειάζεσαι άλλες αντοχές για να μη σε συνθλίψουν οι κλειστοί ορίζοντες. Ο, τι έκανα εδώ ήταν απόρροια μιας φτωχής τέχνης. Συμβιβάστηκα με αυτό που μου παρείχε ο υποτυπώδης εξοπλισμός μου, χωρίς όμως να το κάνω και πανάκεια. Συμβιβάστηκα, επίσης, με την ιδέα ότι ο χώρος μου είναι η φωτογραφία, και όχι ο κινηματογράφος, κι ας με έχει διαμορφώσει οριστικά η Γαλλική Ταινιοθήκη. Αφότου κατάλαβα ότι η φωτογραφία έχει τη δική της αυτονομία και δεν είναι ένα απλό σκαλοπάτι προς κάτι πιο ολοκληρωμένο κι ότι επίσης μου ταιριάζει και πολύ περισσότερο στον χαρακτήρα, απελευθερώθηκα…

Με γοητεύουν πολύ οι Γιαπωνέζοι φωτογράφοι, οι τόσο παραγνωρισμένοι – εκτός από τον Αράκι. Θαυμάζω την ιλιγγιώδη αισθητική και την απαράμιλλη τόλμη τους, αλλά θα ήθελα να τους παραβγώ με τον δικό μας μεσογειακό ρομαντισμό…

Αυτά που έκανα εδώ στη φωτογραφία δεν θα μπορούσα να τα κάνω αλλού. Μου χρειάζεται τελικά μια οικειότητα, μια συνενοχή, που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσα να βρω. Η Αθήνα μου πάει, είχε όταν πρωτοήρθα, και το διατηρεί ακόμη, αυτό τον αντιφατικό χαρακτήρα της παλιομοδίτικης και της σύγχρονης πόλης που μ’ ενθουσιάζει. Είναι σαν να με βοηθάει να οικειοποιηθώ, πάλι μέσω της φωτογραφίας, κομμάτια ολόκληρα από το παρελθόν μου».