Μαρτυρίες

Κάθε φορά που θα πιάσω κουβέντα με φίλους ολίγον τι μεγαλύτερους στην ηλικία, θα ακούσω πολλά και θα μάθω περισσότερα.

• Βρίσκω διαμαντάκια στις αφηγήσεις τους και μου αρέσει πολύ να μου λένε ιστοριούλες απ’ την καθημερινότητά τους. Όχι τις σκληρές και δύσκολες. Τα όμορφα θέλω να ακούω.

Και έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι για κάθε γειτονιά της πόλης, έχουν και κάτι να θυμηθούν. Τουλάχιστον, …απ’ την παλιά πόλη. Διότι στα σημεία που το Αγρίνιο επεκτάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, ακούω μονότονα ότι «εδώ ήταν λιοστάσια», «εδώ βάζαμε καπνά» ή «εδώ ήταν αλάνες».

Αλάνες, που πια δεν υπάρχουν. Και που μαζί τους «εξαφανίστηκαν» και τα παιδιά.

Καλές οι 2 -3 πλατείες που μπορεί να συγκεντρώνονται οι νέοι της πόλης (κυρίως στο γήπεδο του Παναιτωλικού), αλλά, σε καμία περίπτωση αυτό δεν υποκαθιστά την «αλάνα» και ότι αυτή συμβολίζει.

Καλό και το γηπεδάκι, ο σύλλογος, οι όποιες δραστηριότητες, αλλά, ούτε αυτές υποκαθιστούν το παιχνίδι.

Καλές και άγιες και οι παιδικές χαρές. Κι εκεί όμως υπάρχουν όρια, περιορισμοί, αφ’ υψηλού εποπτεία (των γονέων, βασικά), υπάρχει μια κάποια «στενότητα».

Μας λείπουν, δηλαδή, οι ελεύθεροι χώροι. Οι πραγματικά ελεύθεροι χώροι.

Και κατανοώ το πρακτικό θέμα της αντικειμενικής απουσίας τους. Ωστόσο, λύσεις και μπορούν και πρέπει να βρεθούν.

• Οι αύλειοι χώροι των σχολείων, για παράδειγμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν ως τέτοιοι. Τώρα, μάλιστα, που καλλωπίζονται και «πλαστικοποιούνται» (τοποθέτηση τάπητα) απ’ το Δήμο Αγρινίου (σωστή κίνηση και πολλά μπράβο), ακόμη καλύτερα.

Να το χαρούν τα παιδιά, να το ζήσουν. Για αυτά δεν το φτιάνουμε;

 

Media group «Agrinio 365»  | Φώτης Μπερίκος