Το διαχρονικό όνειδος της περιπέτειας της πύλης της ακρόπολης στην Παλαιομάνινα (Photos)

Το διαχρονικό όνειδος της περιπέτειας της πύλης της ακρόπολης στην Παλαιομάνινα!!!

Πριν από 150 και εξήντα χρόνια προκαλούσαν με την καθαριότητά τους και τη φροντίδα των κατοίκων το δέος και τον θαυμασμό των επισκεπτών και των περιηγητών, αλλά τα τελευταία

σαράντα χρόνια προκαλούν αγανάκτηση, απελπισία και ντροπή για την κακοποίησή τους και την κάλυψή τους με πελώρια δέντρα σαν να θέλουν να κρύψουν το όνειδος…

 

Το ξέρω ότι και η ανάρτηση αυτή θα προκαλέσει την ειρωνεία αναγνώστη μου ότι έχω αναγάγει “την Παλαιομάνινα σε ομφαλό της Γης”! Όμως, να γνωρίζει ότι δεν ειρωνεύται εμένα ή την

Παλαιομάνινα, αλλά την πλούσια πολιτιστική της κληρονομιά, την οποία ως τέκνον της πρωτοαντίκρισα μαζί με το φως όταν γεννήθηκα! Κι ως υπερήφανον και εύγνωμον τέκνον της

Παλαιομάνινας προσπαθώ να διασώσω ό,τι έχει απομείνει από τον βάρβαρον χρόνο και τους αρμοδίους όλων των εποχών.

Συνεχίζω, λοιπόν, κι αναφέρω ότι το στιγμιότυπο στη γνωστή μοναδική φωτογραφία με τις φορτωμένες πέτρες στην πλάτη Ριμένες της Παλαιομάνινας να κατηφορίζουν από την ακρόπολη

περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 μού προκάλεσε θλίψη και απογοήτευση για το κατάντημα της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού. Διότι, όπως καταφαίνεται από τη φωτογραφία, πριν

από εξήντα χρόνια, ο χώρος αυτός, τόσο στην πλαγιά, έξω από την ακρόπολη, όσο και πάνω στην ακρόπολη και στην επιβλητική πύλη εισόδου στο διοικητικό κέντρο της αρχαίας πόλης, ήταν

ολοκάθαρος από δέντρα, θάμνους και χόρτα. Έτσι, καθώς η πλευρά αυτή της ακρόπολης με τον εμβληματικό της κεντρικό πύργο απέχει ελάχιστα μέτρα από τον δημόσιο δρόμο που συνδέει

την Παλαιομάνινα με το Αγρίνιο, προκαλούσε δέος και θαυμασμό των περαστικών και των ντόπιων και ξένων περιηγητών ενώ σήμερα, καθώς ο δρόμος αυτός οδηγεί και προς τον Κόμβο της

Ρίγανης, η εικόνα του ίδιου χώρου προκαλεί αγανάκτη και έντονο προβληματισμό.

Η αγανάκτηση και ο προβληματισμός αυτός γίνονται μελαγχολικότεροι καθώς από παλαιότερες φωτογραφίες του ίδιου χώρου έξω και πάνω στην ακρόπολη καταδεικνύουν ότι το ελληνικό

κράτος και οι ντόπιοι όχι μόνο ενδιαφέρονταν για τη διατήρηση και την ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων της Παλαιομάνινας, αλλά ήταν και άγρυπνοι θεματοφύλακες, παρά τα πενιχρά

οικονομικά μέσα και την απελπιστικά έλλειψη πληροφοριών και γνώσεων γύρω από την ιστορία της ακρόπολης και των πύργων, των απέραντων αρχαίων τειχών και των πυλών και των

πυλίδων.
Οι παρατηρήσεις μου δεν εντοπίζονται μόνο στον κακοποιημένο σήμερα ίδιο αυτό χώρο της ακρόπολης, αλλά και στο κατάντημα της πύλης, πλάι στον κεντρικό πύργο, που αποτελούσε την

 

κύρια είσοδο από την πελυρά αυτών των αρχαίων κατοίκων στην ακρόπολη. Πρόκειται για μιαν εντυπωσιακή πύλη, η οποία πριν από εξήντα χρόνια ήταν ολάνοιχτη και τη θυμάμαι έτσι διότι

από εκεί, κατά την παιδική ηλικία, περνούσαμε άνετα και ανεβαίναμε στην ακρόπολη με πολλούς άλλους συμμαθητές μου για να παίζουμε!

Σήμερα, θα επικεντρώσω την ανάρτησή μου σε αυτή την πύλη, παρουσιάζοντας με σύντομα σχόλια διαχρονικά τις περιπέτειές της με αντίστοιχες φωτογραφίες, που αποτελούν όνειδος για τη

σημερινή Ελλάδα, τους αρμοδίους και αναρμοδίους. Κοιτάξτε, λοιπόν, και κουνήστε το κεφάλι σας με απελπισία:

 

Και μη νομίσετε ότι θα ιδρώσει το αυτί κανενός. Αυτό είναι προ πολλών ετών πια … πολυτέλεια!

ΚΕΙΜΕΝΟ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Δημήτρης Στεργίου