Πεζόδρομοι παντού

Κάθε φορά που στην πόλη γίνεται μια αλλαγή, πρέπει να γκρινιάξουμε λίγο. Έως πάρα πολύ.

  • Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να έγινε κάτι, έστω κάτι μικρό, χωρίς να ξεκινήσει όλη αυτή η μουρμούρα.

Θυμηθείτε την κυκλοφοριακή μελέτη του Σώκου. Επανάσταση κάναμε τότε. Όλος ο κόσμος στα κεραμίδια, γιατί δεν θα μπορούσε να κόβει βόλτες στην πλατεία. Θυμηθείτε πιο παλιά τα πεζοδρόμια της Μπαϊμπά. Πάρτε οποιοδήποτε έργο, οποιαδήποτε παρέμβαση. Μέχρι να προσαρμοστούμε και να καταλάβουμε ότι τελικά για καλό ήταν, τον κόσμο χαλάγαμε.

Και όταν τα λογικά επιχειρήματα στέρευαν, ψάχναμε την ανθυπολεπτομέρεια να την κάνουμε μέγα θέμα: Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς, γιατί εδώ και όχι εκεί, γιατί τώρα και όχι μετά, γιατί αυτό και όχι εκείνο κ.ο.κ.

Κάπως έτσι συνεχίζεται και σήμερα η γρίνια για τις νέες πεζοδρομήσεις.

Συγκοινωνιολόγος, βέβαια, δεν είμαι. Και ούτε θα πω ότι εγώ δεν ξεβολεύτηκα απ’ τη διαδρομή που συνήθιζα να ακολουθώ ή ότι μου είναι ευχάριστο να περιμένω στο φανάρι μια ώρα (οκ….2 λεπτά!).

Ωστόσο, ας περιμένουμε να ολοκληρωθεί όλο αυτό, ας του δώσουμε το χρόνο να ωριμάσει και αν κριθεί ότι χρειάζονται αλλαγές ή διορθώσεις, ε, προφανώς και θα γίνουν.

Η δική μου κριτική, πάντως, είναι στο ότι …θα ήθελα μεγαλύτερη παρέμβαση.