Έχω καιρό…

Όταν πριν από μερικά χρόνια είχαν αρχίσει να κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα βιβλιοπωλεία, γονείς, δάσκαλοι και έως τότε «βιβλιοφάγοι» έκριναν απλά ότι είναι σημάδι των καιρών.

• Και η αλήθεια είναι ότι υπήρχε η λογική βάση, αφού, πράγματι, οι εποχές αλλάζουν και νέα ήθη εγκαθίστανται ανά περιόδους.

Είχαμε πια μπει στην ψηφιακή εποχή.

Που δεν χρειαζόταν να τρέχει κανείς σε βιβλιοθήκες για να αναζητήσει την πληροφορία, που πολύ εύκολα και γρήγορα θα μπορούσε να την «googleάρει».

Γρήγορα άρχισαν να προβάλλονται και τα «ψηφιακά βιβλία». Και όλα πέρασαν σε μια πιο μοντέρνα και εκσυγχρονισμένη εκδοχή.

Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι χάσαμε τη γοητεία ου να γυρίζεις και να τσακίζεις όταν χρειάζεται τη σελίδα. Χάσαμε την ίδια την ομορφιά και τη γνώση της ανάγνωσης. Χάσαμε αμέτρητα ταξίδια με τη φαντασία και φυλακίσαμε το μυαλό και τη σκέψη μας στις έτοιμες εικόνες της οθόνης του κινητού ή του υπολογιστή μας.

Οι βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία ήταν κάποτε ένδειξη πολιτισμού. Σήμερα, τα ελάχιστα βιβλιοπωλεία που έχουν απομείνει, «φυτοζωούν» κυρίως με τα σχολικά βοηθήματα και τη γραφική ύλη.

Έχω καιρό να ακούσω κάποιον να μου μιλάει για ένα βιβλίο που διαβάζει. Πάνε χρόνια από τότε που είδα για τελευταία φορά ένα παιδί να κρατά βιβλίο στα χέρια του ή κάποιαν ενήλικα στο παγκάκι, στην παραλία, στο λεωφορείο.

Έχω καιρό να ακούσω σωστά ελληνικά. Πάνε χρόνια από τότε που βρέθηκα για τελευταία φορά σε μια παρέα και κουβεντιάσαμε για κάτι όμορφο, ουσιαστικό, φιλοσοφημένο ίσως, μα σίγουρα πιο δυνατό.

Δεν έχω καιρό πια να διαβάσω ένα βιβλίο. Δεν προλαβαίνω.

…ή μήπως έχω, αλλά δεν θέλω να το παραδεχθώ;

 

«Agrinio 365» Media Group | Φώτης Μπερίκος