Ο καλός, ο κακός …και ο χαμένος

Δύσκολα μπορεί κανείς να εμπιστευθεί κάποιον που ποτέ μέχρι σήμερα δεν τίμησε το λόγο και την υπογραφή του.

• Άντε, λοιπόν, να τον κάνουμε αυτόν τον διάλογο με τη φίλη Τουρκία, αφού σταματήσει να απειλεί. Και…άντε και τα συμφωνήσαμε. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμφωνήσει κανείς και τι ακριβώς μπορεί να συζητήσει, να διαπραγματευθεί σε έναν τέτοιο διάλογο (πως θα μοιράσουμε τα δικά μας οικόπεδα;), αλλά, ας υποθέσουμε ότι φτάνουμε σε αυτό το σημείο και «τα κουβεντιάζουμε». Και συμφωνούμε. Και υπογράφουμε…ότι υπογράψουμε (ή ότι παραχωρήσουμε).

Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, πιστεύει κανείς ότι η Τουρκία θα τηρήσει την όποια συμφωνία και θα τιμήσει την υπογραφή της;

Ιστορία ξέρουμε καθόλου; Ας μου πει κάποιος μια φορά που η χώρα αυτή υπέγραψε κάτι και το σεβάστηκε. Μην ξεχνάμε ότι τη Λοζάνη θέλει να αναθεωρήσει. Τη συνθήκη που υπέγραψε ο ιδρυτής του κράτους και «πατέρας» του έθνους!

Σεβάστηκε μήπως τους Έλληνες της Πόλης; Σεβάστηκε, πρόσφατα, την Αγιά Σοφιά; Σέβεται τη Θράκη; Τι ακριβώς περιμένουμε να βγει απ’ τον όποιο «διάλογο»;

Και τι σημαίνει «διάλογος»;

Στο σχολείο μας έλεγαν πως όλα πρέπει να τα λύνουμε με διάλογο. Όλα; Δηλαδή αυτοί που είναι τόσο υπέρ του διαλόγου, θα διαπραγματευτούν μαζί μου για το πώς θα μοιράσουμε το χωράφι τους;

Συγνώμη, …αλλά εγώ έτσι το βλέπω.

Αν πάλι έχουμε κάτι να κουβεντιάσουμε (πέρα απ’ την υφαλοκρηπίδα), να μιλήσουμε ρε αδερφέ για την Ίμβρο και την Τένεδο, να μιλήσουμε για τις περιουσίες των Ελλήνων στην Πόλη, για τα ίδια τα ιστορικά δικαιώματα της χώρας μας σε όλη τη Μικρά Ασία, για τα βυζαντινά μνημεία και τις εκκλησίες μας, για τα αρχαία μνημεία, για τον Πόντο, για τις γενοκτονίες, για τον εκεί εναπομείναντα ελληνισμό, να μιλήσουμε για την Κύπρο….για όλα.

Γιατί, λοιπόν, είμαστε μονίμως τα καλά και υπάκουα παιδιά, που τίποτα δεν ζητάμε, τίποτα δεν διεκδικούμε και μονίμως τρώμε τις καρπαζιές;

Και το αστείο είναι ότι…μα δεν διεκδικούμε, …μα βγαίνουμε κι οι κακοί της ιστορίας που θέλουμε εντάσεις αντί για διάλογο!

Τα έχει καταφέρει έτσι ο Τούρκος, που και στη μια περίπτωση και στην άλλη, ο χαμένος θα είμαστε εμείς.

Σκέφτομαι και λέω, λοιπόν: Αφού δεν μας βγαίνει αυτή η ρότα του καλού παιδιού, μήπως, μήπως λέω, είναι καιρός να το δούμε αλλιώς; Να φωνάξουμε λίγο, να διεκδικήσουμε, να μην είμαστε δα και τόσο «παράγοντας σταθερότητας»………

 

Media group «Agrinio 365»  | Φώτης Μπερίκος