Στο Αμπελάκι Αμφιλοχίας το τελευταίο «αντίο» στη Ειρήνη Νεφρού

Τη φαρμάκωσε η ζωή, μα εκείνη την γλύκανε με το σβηστό αρχαϊκό της μειδίαμα.

• Μισό αιώνα μόνη φορεσιά το μαύρο, όπως προστάζει το έθιμο για τις χαροκαμμένες.

Διπλό, βαρύ το χαροκτύπημα. Πρώτα ο γιός

κι ο άντρας ύστερα, τι δίκοπο μαχαίρι.

Κυνηγημένη απ’ το Θεό, βουβή στο θέλημα Του.

Κυνηγημένη απ’ τους δικούς, πόνος βαρύς,

μα βάλσαμο γλυκό οι φίλοι κι οι γειτόνοι.

Ανασκουμπώθηκε, κι έγινε και μάνα και πατέρας,

τα τέσσερα βλαστάρια της να θρέψει.

Μια σπιθαμή ανδογύναικα, όργωσε με τα χέρια,

κάμπους, μικρά λιοστάσια. ” για τα ορφανά μουπολεμώ, τα θέλω ευτυχισμένα “.

Ποτέ δεν βαρυγγόμησε, μισό το γέλιο της,

μα πάντα χαμογέλιο γλυκό – πικρό αντάμα.

Κι η ξενιτιά παλεύεται, μα η λησμονιά ποτέ της

Τώρα που ξεκουράστηκε στου Πάνου της αγκαλιά,

φεύγει για να ανταμώσει, εκείνους που στερήθηκε απ’ τα μικρά της χρόνια.

Καλό ταξίδι αρχόντισσα ψυχής. Θα σε κρατάμε παντοτινά στη μνήμη και την καρδιά μας.

Την αγαπημένη θεία Ρήνα θα αποχαιρετήσουμε το Σάββατο, 11 Φλεβάρη στις 2 το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου, στο ΑΜΠΕΛΑΚΙ Αμφιλοχίας.
************************************************

ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ!!

Την βρήκα το πρωί στον κήπο της να φυτεύει σκόρδα και κρεμμύδια. Οι βραγιές (τα αυλάκια) σκαμμένα ολόισια λες και χρησιμοποίησε χάρακα.

Ξεκλείδωσε χαμογελαστή το πορτόνι, και καλημεριστήκαμε με ένα φιλί βάλσαμο. Η αυλή της πεντακάθαρη γεμάτη λουλούδια και ο κήπος
με τις πορτοκαλιές και τις ελιές, αλλά και τις λίγες πιπεριές και μελιτζάνες περιποιημένος.

Η δάφνη στέκει αγέρωχη στην άκρη του φράχτη. Το νερατζάκι πεντανόστιμο, από τα χεράκια της φυσικά. Η υφαντή πάντα υφασμένη στον αργαλειό της κοσμεί τον τοίχο.

Ο καφές, σερβιρισμένος στο προικιάρικο φλυτζάνι, αχνίζει και μπροστά του ξετυλίγεται
η ιστορία μιας ζωής.

Πρώτα ο χαμός του μικρού γιου της και μετά

ο θάνατος του νεότατου άντρα της.

Μόνη, ολομόναχη, γίνεται άντρας και γυναίκα,
για να αναστήσει τα τέσσερα παιδιά της.

Βράχος πραγματικός στις αμέτρητες δυσκολίες της ζωης. Και ποτέ δεν έλειψε το χαμόγελο από τα χείλη της.

Μεγαλείο ψυχής, παράδειγμα υπομονής και καλοσύνης.
Θεία Ρήνα, υποκλίνομαι ταπεινά.

Μίμης Κούρτης – Αμπελάκι Αμφιλοχίας 3/10/2015

e-maistros.gr